Ooit in een ver verleden - 1974 - betrad ik als meisje van 20 de arbeidsmarkt. Ik werd lerares Frans op een mavo in Tilburg.Bij de eerste salarisafrekening keek ik ontsteld naar de melding Verwachte pensioendatum: februari 2019. Dat was ver in de volgende eeuw!
En morgen is het al zo ver!
Later zelfs, de pensioendatum is in de tussentijd nog met 1 jaar en 4 maanden opgeschoven.
Ruim 40 jaar heb ik gewerkt, in het onderwijs, de journalistiek, als schrijver en altijd met plezier.
In goede gezondheid je pensioen halen, het is niet vanzelfsprekend en ik ben er zeer dankbaar voor.
Als ik in loondienst was, zou ik waarschijnlijk ook echt moeten stoppen met werken. Maar voor mij verandert er na morgen niets. Althans, zo lang ik dat zelf niet wil of vanwege gezondheid gedwongen word.
Sinds 1997 ben ik zelfstandig ondernemer. Ik ben schrijver, ik geef creatieve schrijfcursussen, zakelijke schrijftrainingen en ik treed op. Daar ga ik voorlopig gewoon mee door, want ik vind dat allemaal veel te leuk om te stoppen.
Toch ga ik scherpere keuzes maken. De arrogantie van de jeugd is al lang voorbij, ook mijn tijd is begrensd.
Een minder volle agenda en zeker geen gedoe, geneuzel, vergaderen, daar ben ik te oud en te ongeduldig voor en daarvoor is mijn energie me te kostbaar.
Schrijven, - mijn core business, daarvoor stapte ik in 1997 immers uit de journalistiek - daar wil ik veel meer tijd aan besteden.
Dat zal lezers van dit blog bekend voorkomen, het is namelijk een terugkerend voornemen. Maar eens zal ik het toch echt serieus moeten nemen, want anders vervliegt de tijd, zoals de afgelopen tientallen jaren ook verbijsterend snel voorbijgevlogen zijn.
Het is echter ook tijd om stil te staan, terug te kijken, te beschouwen, te leren en te ontdekken. Genieten van mensen om me heen en alle mooie dingen van het leven.
Van alles wat er nu is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten