Schrijven in tijden van corona

Een zee van tijd om te schrijven, daar verlangde ik al maanden hartstochtelijk naar. Onverwacht in de schoot geworpen, ruim zes weken nu al. Leeg geveegde agenda en wat doe ik?

Niet schrijven in elk geval. Toch gaat het goed met me, ik voel me gezond en mijn dagen rijgen zich ontspannen aaneen.

Ben ik bang te verzuipen in die zee van schrijftijd? Niets om over te schrijven? Over corona schrijven en wat het met ons, met mij, doet, daar heb ik geen zin in. Commercieel gezien – al was dat nooit een uitgangspunt voor mijn schrijfkeuzes - lijkt het me ook niet handig.
Wanneer straks al die boeken en gedichten op de markt komen, heeft toch niemand meer zin om erover te lezen. Met lezen wil ik mijn gezichtsveld verruimen, lezen over andere ervaringen en wereldbeelden. Nu zitten we, hoe totaal verschillend ook in ernst van lijden, allemaal in dezelfde schuit.

Ideeën heb ik genoeg maar ik word moe bij de gedachte dat ik mijn dikke map met ideeën moet doorakkeren. Dat is niets nieuws overigens. Meestal begin ik aan een nieuw boek door een vers idee. Die hele map is een vangnet voor als ik wil schrijven en er zou zich geen idee aandienen.

Ik heb zelfs de luxe dat ik al geruime tijd met twee boeken bezig was. Een thriller voor volwassenen (eindelijk weer een AnneWinkels-boek) en een autobiografisch boek over geloven in de katholieke traditie van drie generaties. Verrassend genoeg delen beide boeken een actueel rood draadje: de tegenstelling tussen vrijheid en ‘opgesloten zijn’. Motivatie genoeg, zou je denken, om lekker in de beslotenheid van mijn huis verder te schrijven.

Er zijn bovendien nog enkele andere schrijfprojecten die wachten op uitvoering. Leuke en gevarieerde projecten ook. Wat weerhoudt me dan? Omdat ik niet kan kiezen? Of omdat ik vind dat het dan wel echt goed moet worden en zo wordt de druk te groot? Alle omstandigheden om te schrijven zijn immers ideaal. Tijd, rust, weinig afleiding.

Of is de zee van tijd te groot? Wie weet hoe lang dit gaat duren. Dan komt er nog tijd genoeg om te schrijven. Corona volente.

Niet alleen schrijftijd in overvloed, maar ook tijd voor zelfreflectie. Altijd zinvol. In deze vreemde weken lukt het me echter niet om mezelf goed te lezen. Een vat vol tegenstrijdigheden, nog meer dan anders. Voldoende werk aan de winkel dus. Waar wacht ik op?