Ontredderd Nepal

Landen in oorlog betekent mensen in nood en natuurlijk raakt me dat. Meer dan eens besef ik hoe gezegend ik ben dat mijn wieg stond in een stabiele omgeving en dat ik in het vrije westen woon.
Bij (natuur)rampen is het besef sterker dat veel afhangt van op welk moment je precies op welke plek bent. En als je ooit zelf op een plek bent geweest waar een ramp plaatsvindt, raakt dat nog sterker.

Nepal nu bijvoorbeeld. Goede vrienden waren net 10 dagen voor de aardbeving terug in Nederland na een trekking waaraan ik ook graag had deelgenomen. Zoals ik ook in 2010 (Annapurna) en 2012 (Mustang) had gedaan. Onvergetelijke reizen. Ik heb de kinderen, volwassenen, landschappen en monumenten nog scherp op mijn netvlies staan.

Ik volg de berichtgeving en vraag me af: hoe zou het met dat vrolijke jongetje in Marpha zijn, de oude Tibetaanse vrouw in Jomson die Om Mani Padme Hum met mij reciteerde, de sjouwers die zich met zwaarbelaste schouders bijna lichtvoetig over de steile bergpaden repten, de stoepa van Bouddhanath, de monumenten in Bhaktapur, de bibliotheek in Lo Manthang.
En hoe gaat het met al die mensen die ik passeerde, die me vriendelijk bescheiden toelachten, die me hielpen?

Bijna 5000 scholen zijn naar schatting verwoest. En dat in een land dat zelfs de grootste moeite heeft om van de status minst ontwikkeld land naar ontwikkelingsland te komen. De belangrijkste manieren om daar te komen zijn: onderwijs, onderwijs, onderwijs.
Het gaat uiteraard niet alleen om schoolgebouwen. Als kinderen hard nodig zijn om bij te dragen aan het gezinsinkomen, kunnen ze niet of niet lang genoeg naar school.
Gezinnen zijn in Nepal toch al ontwricht. Vaders werken in de Arabische Golfstaten of trekken naar Kathmandu in de hoop op werk. Moeders, kinderen en ouderen blijven achter op het platteland, waar het bestaan ook vaak hard en karig is.
Maar wat heb ik er bij de mensen een enorme veerkracht gezien en een goedmoedig vertrouwen, wellicht versterkt door hun geloof.
De mensen in Nepal verdienen, zeker nu, onze aandacht en steun.

NL helpt Nepal http://giro555.nl/

Reisschrijven

De Boekenweek ligt weer achter ons, het boekenweekgeschenk van Tommy Wieringa heb ik uit (goed), het gratis treinen zondag was opnieuw een succes (druk) en voor me ligt nog 'Arctisch dagboek', het boekenweekessay van Jelle Brandt Corstius.
Zaterdag was er in de bblthk van Wageningen een geslaagde avond met dichters, schrijvers, rappers en muzikanten. Ook daar waren gedichten en verhalen te horen over reizen.
Een van de gedichten die ik voorlas was:

Uit het raam

Een zwarte vrouw
loopt voorbij.
Op haar hoofd
een zak aardappelen.
Hoe ver is Afrika?

Je hoeft immers niet ver te reizen om te ontdekken. Op mijn website schrijf ik over reizen en reisverhalen
Als je dan reist, is het wel fijn om je ervaringen voor jezelf en eventueel voor anderen vast te leggen.
Misschien geef ik in het nieuwe cursusseizoen wel weer een mondelinge cursus Reisverhalen. En anders is er altijd nog mijn schriftelijke cursus met theorie en huiswerkopdrachten waar ik feedback op geef.

Een mooie kennismaking met het schrijven van reisverhalen is de online workshop Reisverhalen die ik ontwikkelde voor Libelle Academy.

 
Natuurlijk is het ook heerlijk om te dromen over droomreizen. Naar Afrika bijvoorbeeld, of Nepal.
In elk geval is er binnenkort in het echt een uitstapje naar Egmond aan Zee. De zee weer even zien is voor mij vakantie in één dag.

Workshop Reisverhalen bij Libelle

Nepal (Mustang) 2012

Fonkelnieuw: vanaf deze week biedt Libelle Academy mijn workshop Reisverhalen schrijven aan. Het is een online workshop met theorie, oefeningen en schrijf- en reistips.
 

Parijs (Tuileries) 2010

In de workshop wil ik deelnemers attent maken op extra mogelijkheden in vorm en stijl. Door het bewust inzetten van meer zintuigen krijgt een verhaal kleur en geur.
Al vele jaren geef ik mondelinge en schriftelijke cursussen reisverhalen, maar voor deze online workshop heb ik compleet nieuwe oefeningen en teksten gemaakt. Voor de workshop is niet per se schrijfervaring nodig.
De redactie van Libelle heeft er door vormgeving en beeld een sprankelend en stimulerend geheel van gemaakt.


Meer informatie staat op de detailpagina Reisverhalen schrijven van Libelle Academy Dit is de korte beschrijving op de site:

Die relaxte vakantie van afgelopen zomer, of die indrukwekkende reis door Indonesië vorig jaar. U wilt niets liever dan alle herinneringen vasthouden. De ontspanning, de avonturen, het nietsdoen en de indrukken. Helaas verdwijnen deze herinneringen snel wanneer u weer druk bent met de dagelijkse bezigheden. Hier kunt u vanaf nu wat aan doen! Schrijf uw eigen reisverhalen en beleef alle mooie ervaringen keer op keer opnieuw. 

In deze online workshop:

• Leert u schrijven met uw zintuigen
• Geeft u uw ogen de kost
• Beleeft u opnieuw ontmoetingen van uw reis
• Ontdekt u hoe u moet schrijven over waarheid en werkelijkheid
• Leert u de juiste schrijfvorm toepassen

Hier krijg je een preview van de workshop, met daarin ook de onderwerpen die aan bod komen.



Libelle Academy 

Website Annie van Gansewinkel - Reizen  
Annie van Gansewinkel - schriftelijke cursussen Voor als je de smaak te pakken krijgt en verdieping wilt, met individuele feedback.

Verloren zoon

'The only son', de Nederlandse documentaire over een Nepalese familie raakte me onlangs geweldig. Gelukkig draait de film nog steeds in de bioscopen(waarom niet in Wageningen?), vandaar dat ik er graag aandacht voor vraag.  

Het gaat over de jongen Pema die vanuit een kindertehuis in Nepal de kans krijgt om in Nederland te studeren waar zijn zus eerder al geadopteerd is. Voor de documentaire gaan zij terug naar de familie in de verafgelegen regio Dolpo in Nepal waar hun ouders en een zus met haar gezin zijn achtergebleven. De rest van het gezin is verstrooid, een zus woont in de VS, twee zusjes verblijven in een kindertehuis in de hoofdstad Kathmandu.
De ouders doen een klemmend en voortdurend beroep op hun enige zoon terug te komen naar het dorp, daar te trouwen met een meisje dat ze voor hem uitzoeken, en voor zijn ouders te zorgen. Je ziet en voelt de verscheurdheid van de jongen.
Filmmaakster Simonka de Jong maakte een ingetogen film die een vlijmscherp beeld geeft van het dilemma van jonge mensen in arme landen: blijven en je voegen in de familietraditie of de kansen grijpen om een betere toekomst op te bouwen? De prijs is schuldgevoel en verstoken zijn van familie, geboortegrond en cultuur. In het beste geval kan iemand later en van afstand de achtergebleven familie ondersteunen.
Het gaat om een documentaire, maar die heeft alles in zich van een speelfilm: liefde, emotionele chantage misschien, road movie, schuldgevoel. Zo anders en toch een universeel gegeven. Kinderen verlaten hun familie, zo is immers de loop van het leven, maar dat zijn soms pijnlijke processen, zeker als ouders oud en hulpbehoevend worden. Veel mensen zullen daarom net als ik iets herkennen in de film, ook al is een emigratie vanuit Limburg naar 'Holland' onbetekenend.
De familie is op de huid gefilmd, maar integer. Hun relaties komen in beeld tegen de achtergrond van het majesteitelijke landschap van de Himalaya.
Natuurlijk kwamen ook de beelden terug van mijn reizen in 2010 en 2012 en voelde ik mezelf weer zitten in de woonkeukens waar het eten voor ons werd bereid. Liep ik weer over de ezelpaadjes en ademde ik stilte en ruimte in die onmetelijke natuur.
Een schrijnend mooie film.

Biosagenda over 'The only son', met trailer

Kunststof tv: op 2'25'' min. interview met Simonka de Jong en Pema

Lekker doorwerken

Terwijl zowat heel Nederland met vakantie is of gaat, werk ik deze zomer gewoon door. Ik ben niet zielig hoor, met Nepal in het voorjaar en maar net Oerol achter de rug en nog een korte vakantie naar Frankrijk in het vooruitzicht.
Maar ik heb het juist deze zomermaanden druk. Omdat er geen werkafspraken zijn zoals vergaderingen, bedrijfstrainingen, schoolbezoeken en cursussen, kan ik lekker en min of meer ongestoord bezig zijn met werk dat extra concentratie verdient. Schrijven bijvoorbeeld, mijn core business. Voor 1 augustus moet de voorlopig definitieve versie af zijn van een nieuw jongerenboek voor moeilijke lezers, een doelgroep die me na aan het hart ligt.

Per 1 september lanceer ik een nieuwe schriftelijke cursus: Kinderverhalen 2, voor mensen die eerder 1 deden of anderen met al enige schrijfervaring voor kinderen. Altijd leuk om nieuw cursusmateriaal te ontwikkelen.
Van 1 tot 9 september is de jaarlijkse Week van het Schrijven met veel schrijfactiviteiten in het hele land. Ook dit jaar zal ik weer als schrijfdokter digitaal spreekuur houden, op 7 september van 10 tot 21 uur. Deze keer geef ik advies over kinderverhalen of -gedichten.
Wie zich tijdens de schrijfweek aanmeldt voor mijn nieuwe schrijfcursus krijgt 10 euro introductiekorting.

Verder verdiep ik me in de mogelijkheden van e-books en ik denk er sterk over om een nieuw boek voor volwassenen als mijn eerste e-book uit te brengen. Over al die plannen volgen later de details.
En er is nog meer werk in uitvoering zoals twee andere boeken: Winkeldochters (werktitel, 12+) en een nieuwe thriller voor volwassenen. Maar ik vrees dat ik daar niet echt meer aan toe kom, omdat de zomer ook dit jaar ongetwijfeld weer te snel voorbij zal zijn.

Ik wens vakantiegangers en thuisblijvers een mooie zomer!


http://www.weekvanhetschrijven.nl/activiteiten
Mijn activiteiten
Mijn schrijfcursussen

Oase van boeken

Kinderen lezen tegenwoordig niet meer. Hoe vaak verzuchten ouderen (en ook schrijvers) dat niet?
Zelf ben ik daar niet zo somber over. Kinderen lezen nog wel, maar anders. Minder boeken, maar volop teksten via internet bijvoorbeeld. Bovendien schrijven ze wellicht nog wel meer, maar anders. Ze twitteren, hyven en facebooken wat af. Toegegeven, minder kinderen dan in mijn jeugd brengen tegenwoordig hun vrije tijd door met een boekje in een hoekje.

In Nepal, en zeker in het koninkrijk Mustang waar ik twee weken was, zijn boeken een schaars goed. Ik raakte dan ook ontroerd toen ik er op kousenvoeten de bibliotheek van de hoofdstad Lo Manthang binnenstapte. Vanuit de soms modderige en mesterige straatjes kwam ik in een oase van rust en boeken.  In de bibliotheek die enkele jaren geleden met buitenlandse hulp tot stand kwam, heerste een gewijde stilte. De kinderen waren zo verzonken in de boeken dat ze me amper opmerkten.

Kinderen die meer kunnen en meer willen, komen in dit arme gebied in Nepal nauwelijks aan hun trekken. Misschien kunnen ze niet eens allemaal naar school. Ik stelde me voor hoe belangrijk deze bibliotheek kan zijn voor kinderen die hongeren naar kennis, die willen wegdromen in het mooie leven van een fantasieverhaal of boven een atlas naar betere oorden. Even weg uit het te kleine donkere huis, met te veel kinderen en vee, vuil, herrie en smoezeligheid.
Rust, reinheid en rijtjes, boeken keurig in het gelid.
Zo nonchalant vanzelfsprekend voor ons, maar hier wordt het gekoesterd. 

Geloven in kleur

Zelfs voor iemand als ik die in de katholieke kerk vroeger toch wel gewend was aan pracht en praal in rituelen, trof me in Nepal opnieuw de kleurenrijkdom van geloofsuitingen.
Zeker in Mustang waar mensen vooral het Tibetaans boeddhisme aanhangen, maar ook in de hoofdstad Kathmandu lijken de gelovigen zich niet in te houden.

Bonte gebedsvlaggen, kleurige offergaven, blinkend bladgoud, felbeschilderde gebedstrommels en afbeeldingen van goden. Trouwens, de ogen van Boeddha zien er heel wat vriendelijker uit dan het alziend oog van God dat me streng bezag vanuit de gewelven van de kerk.

Ondanks al dat kleurvertoon in Nepal maakt het op mij vooral de indruk van eenvoud en verwevenheid met het dagelijks doen en laten.

Zo eenvoudig kan geloven dus zijn. Breng met aandacht de gebedstrommels in beweging, en daarmee een gebed, wens of beschouwing. Of laat je gebed met de vlaggen meewaaien en slinger het zo de kosmos in. Niet met het idee: laat maar waaien, maar vol overgave en vertrouwen.



Stenen met Om Mani Padme Hum
foto (evenals gebedstrommels):
 Herman Schippers



Iets daarvan voelde ik als ik daar langs gebedstrommels liep.

Maar ook toen de oude Tibetaanse vrouw met mij de bekendste mantra oefende: Om Mani Padme Hum.

De eindeloze herhaling en het gezoem van haar stem met - aanvankelijk nog aarzelend - die van mij, ademden dat ook: vertrouwen en overgave aan het moment.

Blij met beer

Het heeft even geduurd, maar het was het wachten meer dan waard. Mijn eerste prentenboek Logeerbeer is verschenen, bij uitgeverij De Eenhoorn. Eindelijk is het boek met de prachtige tekeningen van Elisah De Bruycker tastbaar geworden.
Ik ben erg blij met mijn beer Knoef die dapper uit logeren gaat, maar 's avonds niet kan slapen van de heimwee.

Tijdens mijn logeerpartij in Nepal dacht ik meermalen aan hem. Was hij inmiddels al van de pers gerold? Waar zat hij in het logistieke proces? Wanneer zou hij voor zijn reis door Nederland in het Centraal Boekhuis arriveren? Wanneer zou hij in de winkel komen te liggen?

Nu is het zover en Logeerbeer is te koop of te bestellen en over enige tijd ook te leen in de bibliotheken.

En in mijn stoutmoedige dromen denk ik aan Logeerbeer op logeerkoffertjes, kussenslopen, pyjamaatjes en dekbedden. Ik droom lekker verder.
In een lodge in Kagbeni sliep ik trouwens onder een berendeken. De beer leek weliswaar niet op mijn Knoef, maar ik heb die nachten wel heerlijk en zonder heimwee geslapen.


Logeerbeer op mijn website

Logeerbeer op website Uitg. De Eenhoorn

Dáár doe je het voor

Drie weken Nepal, waarvan twee te voet door Mustang.
Dat is: wonen in mijn wandelschoenen, leven uit mijn rugzak, verblijf in lodges met basale voorzieningen, en soms zelfs dat niet eens, zoals in Lo Manthang waar deze drie dagen geen stromend water is. Water wordt er uit de rivier gehaald, westerse maagjes verdragen dat slecht. En elders die kamer waar je met succes een champignonkwekerij kunt beginnen, vochtige muren en alles klam.
Maar goed dat stroomstoringen soms veel verhullen van onze onderkomens.
Tegen zonsondergang koud en onder een deken wachten tot eindelijk het eten komt, want honger (al mag je dat zo in dit arme land niet noemen). Voldoende eten en toch twee kilo afvallen. Tegen al dat energieverbruik valt niet op te eten.
Lopen, lopen, lopen. Na de zoveelste bocht wacht er weer een bocht, en nog een bocht.
Stap voor stap, smalle richel, hellend vlak, rollende keien. Concentratie. Tot dat ene moment: wankel, kantel, maar gelukkig zijn daar sterke handen om me op te vangen.

Al die 'ontberingen', waar doe je het voor?

Híervoor dus! 

                                                                                                                                                                                      

Majesteitelijk landschap



                                               Foto: Herman Schippers

Drie weken was ik in Nepal en het valt me niet mee om in een handzaam blog te schrijven over mijn beleving. Daarom beperk ik me nu nog maar even tot de feiten.

Hoofddoel was een trekking van 11 dagen door het koninkrijk Mustang in het noorden van Nepal, dat tot 1992 verboden gebied was voor buitenlanders. Ook nu nog is er een limiet aan het aantal bezoekers per jaar. Bezoek wordt ook wel afgeremd doordat er een flink bedrag voor de trekking permit moet worden neergeteld. Volgens de administratie van de checkpost was ik dit jaar bezoeker nr. 167.
Na aankomst in Kathmandu vertrokken we met de bus naar Pokhara, subtropische stad aan het meer, en zeker na terugkomst van de trekking bijna een herstellingsoord om te ontspannen en het moeë lijf te baden onder een warme douche en te spijzen vanaf een overdadige menukaart.

De volgende dag vloog een vliegtuigje ons van Pokhara door de bergkloven naar Jomsom, uitvalsbasis voor de trekking die ons via Kagbeni het koninkrijk Mustang binnenleidde. Toen waren we al boven de 3000 meter gestegen en de dagen daarna zouden we verder stijgen tot boven de 4000, zoals op de pas Nya La. We verbleven in lodges in Chusang, Samar, Geling, Tsarang voordat we enkele dagen neerstreken in de hoofdstad Lo Manthang op 3800 meter.
Daarna daalden we langs min of meer dezelfde route af, maar van de andere kant ziet het landschap er weer geheel anders uit. Bovendien kwam ik toch al voortdurend ogen te kort en kon ik er met mijn verstand niet bij.
Een majesteitelijk landschap waarin ik me klein voelde. Maar op de een of andere manier voelde ik me ook opgenomen en omringd. Tja, daar ga ik al, nu wordt het zweverig. Als het er echt op aankomt, zijn woorden maar een gebrekkig vehikel, zo ontdek ik steeds vaker.
Dus nog maar enkele feiten. De meeste dagen waren we tussen de 4 en 7 uur aan het lopen. Aantal blaren: 0

Helemaal weg

Ruim drie weken was ik weg, helemaal weg. En nu ben ik terug, maar nog niet helemaal terug. Ik ervaar weer eens het effect van onze snelle manier van verplaatsen: zo - hop! - met het vliegtuig naar een totaal andere wereld. Maar mijn geest kan dat niet bijbenen en ik ben het eens met de wijze woorden die ik ooit hoorde: Het lichaam reist te paard, maar de ziel gaat te voet.

Drie weken was ik in Nepal, waarin ik de meeste tijd te voet ging. Dat tempo kon mijn geest bijhouden, al kon mijn hoofd soms niet bevatten wat mijn ogen waarnamen. Onbeschrijflijke landschappen, de hardheid van het bestaan voor de inwoners, contrasten met thuis.
En nu ben ik anderhalve dag thuis en ligt mijn rugzak nog steeds onuitgepakt op het tapijt. Ik beschouw de stapel kranten na een volkomen nieuwsvrije periode en zie dat het Catshuisoverleg nog immer voortduurt.
Bij de jarige grootgrutter pijnig ik mijn hoofd over de keuze van groenten en toetjes. Op de kassavraag of ik mini's wil, zeg ik maar nee, omdat ik geen idee heb waar dit over gaat. Buiten vraagt een jongen of ik mini's heb. Wat heb ik gemist?

Heb ik iets gemist?
Op dit moment mis ik de pure lucht, de weidsheid, stap voor stap door het adembenemende landschap, in goed gezelschap. Eenvoudig leven in het moment.

Maar vasthouden aan die reiservaringen is níet leven in het hier en nu. Nú is bijvoorbeeld de inhoud van mijn rugzak die nodig in de wasmachine moet.
Ik neem de tijd om het nu te negeren en in mijn hoofd, - en soms ook op dit weblog -, terug te reizen naar daar en toen.

Jongen uit de bergen

Dit kindergedicht schreef ik na mijn bezoek aan Nepal in 2010.

Jongen uit de bergen


‘Namaste’ *)
we verstaan onszelf niet eens,
maar onze lippen spiegelen
ons even in dat ene woord.


Toch poetst jouw glimlach niet
de zwarte vegen van je gezicht,
kan mijn glimlach niet de leegte
vullen in jouw buik.


Ik voel de warmte van mijn fleece
de stevigte van mijn bergschoenen
ik zie geschramde voeten op slippertjes
en scheuren in een schamel hemdje.


Marpha, Nepal, april 2010
Foto: Tom van Schendel



Vanuit de hoogte klinkt een fluitje
drie vriendjes wenken op een heuvel
klimmend als een gems schater je omhoog.
Je ziet niet eens dat ik je nazwaai.


Ik blik op naar de bergtop,
meters en meters hoog
Jullie lach, duizendklapper tussen de rotsen,
doet pijn aan mijn oren.


Ik denk aan onze flat, ver weg nu
en kijk op naar 16-hoog.
Ik kom uit school.
Ik heb een gameboy


Jij drie vriendjes.




-------------------
*) groet in Nepal

Dag zee

Twitblog:

Even 'mijn' zee in Egmond gegroet, en getraind (0.0 m NAP). Nepal is prachtig, maar heeft een groot nadeel: het ligt verder dan ver weg van de zee. # vandaag mede mogelijk gemaakt door NS en CPNB

http://www.boekenweek.nl/

Stevige training

Binnenkort de Himalaya, vandaag de Grebbeberg (50.2 m. boven NAP) weer eens op en af, stevige training!
Niet dus, een soort Madurodam op bergschoenen, maar wel lekker, gecompleteerd door een rondje Bovenste Polder, zonder jas. Het voorjaar breekt nu toch echt aan.

Mijn eigen faunatelling: behalve ooievaars en andere bekende en vooral veel voor mij onbekende vogels, ook een koppeltje bonte specht en een zilverreiger genoteerd.
En van de buitencategorie: twee geplette padden onderlangs de Greb. Voor hen komen overzetacties en waarschuwingsborden jammerlijk te laat.  

Ver gezocht

Twitblog:

Wandeling, gebedsvlaggen, sneeuw, bergje, bezinning en meditatie
# hoe ver is Nepal? # achtertuin Wageningen

Nepal, april 2010

  

       

   






KenKon febr. 2012 

Hoogtetraining (2)

Niks Blue Monday gisteren, wel een strakblauwe lucht en ideale omstandigheden om weer een flinke trainingswandeling te ondernemen. Mijn wandelrondjes van de afgelopen maanden lijken wel hun vruchten af te werpen.
Was mijn eerste hoogtetraining voor Nepal, in oktober vorig jaar, na de Grebbeberg nog geëindigd in een roemloos enkeltje bus naar huis, gisteren verliep de tocht moeiteloos.

Na een wandeling door het Binnenveld beklommen we de Grebbeberg vanaf Onderlangs via een trap, die volgens de plaquette 76 treden telt. Een metalen trap met royale treden van gelijkmatige afmetingen. Kom daar in Nepal eens om, dus als training stelt het natuurlijk niets voor. Maar na een wandeling, en koffie met punt, op de Greb, daalden we langs een andere trap af.
Vermolmd hout, ongelijke treden en hobbelig. Daar moest je tenminste bij elke stap opletten en dat leek dus enigszins op het geconcentreerd 'in het moment' afdalen, van bv. de '3280 steps van Ulleri'. Via de dijk terug - prachtige hoogwaterplaatjes in de Blauwe Kamer - naar Wageningen waar zich na drie uur wandelen nog geen beginnetje van blaar aandiende.
Dat opent perspectief op een goede startconditie voor drie weken wandelen in Nepal, wat al aardig dichtbij komt.
Hoogtetraining in Nederland blijft natuurlijk een lachwekkende vertoning, evengoed als een middagje wandeling in platland in geen verhouding staat tot een paar weken achter elkaar in minder geplaveide omstandigheden. Er zijn de komende tijd dus nog veel wandelkilometers nodig, geen opgave overigens. Ik begin zelfs lichtelijk verslaafd te raken aan wandelen. Een dag niet buiten geweest, is een dag niet geleefd.

Hallo wereld!

De Kinderboekenweek is voor mijn gevoel nog maar nauwelijks achter de rug of die van oktober 2012 wordt al gelanceerd. Een mooi thema: Hallo wereld! over de ontmoeting met andere culturen. Daar kan ik wel wat mee.


Hallo wereld!
op kraambezoek in Mali - 2008



Natuurlijk kom je die andere culturen ook dichtbij huis tegen. Letterlijk, mijn kleine stad Wageningen telt zeker 160 nationaliteiten, bijna net zoveel als Amsterdam. Maar het gaat evenzeer over culturen voorbij de grens en daar heb ik de afgelopen jaren ook over geschreven. Zo staat op mijn website een verhaal over Mali: Alleen maar een bal. Daarin beschrijf ik de ontmoeting met de jongen Alhadj, maar ook mijn kraambezoek in alle vroegte: hallo wereld, dag nieuwe wereldburger!

Ik ga graag in de Kinderboekenweek naar scholen en bibliotheken mét de verre vrienden uit mijn verhalen: schoenpoetser Souris uit Ivoorkust, Alhadj uit Mali en Moussa, de Afrikaan, die verhalen vertelt in Stoerewatjeskamp en de kinderen djembé leert spelen.
Ik neem misschien wel weer mijn mini-baobab mee of mijn djembé, en het voodoobeeldje dat in De oppas een rol speelt. Ik kan vertellen over Astrid die in Ik kom naar je toe dwaalt tussen de beelden van Paaseiland.
Wie weet heb ik tegen die tijd wel een fonkelnieuw verhaal geschreven over een avontuur in Nepal. Ik kijk nu al uit naar de Kinderboekenweek, waarvoor Tosca Menten trouwens het geschenkboek gaat schrijven.

Reisverhaal Mali: Alleen maar een bal

CPNB over de Kinderboekenweek 2012

Stichting Schrijvers School Samenleving, organiseert schrijversbezoeken

Terra non grata

Wat heb ik de afgelopen jaren genoten van enkele Afrikaanse landen en hun prachtige mensen, maar weer heeft Buza een 'terra non grata' toegevoegd aan zijn reisadviezen.


het bewijs:
 ik was in Timboektoe


In 1995/1996 Ivoorkust (niet-essentiële reizen worden ontraden), Madagaskar 2006 (waakzaamheid betrachten) en nu een negatief reisadvies voor delen van Mali.
Konden we in 2008 nog onbekommerd reizen naar Mopti, Djenné, de Dogon-regio en zelfs naar Timboektoe, nu raadt het ministerie reizen naar die gebieden ten sterkste af vanwege dreiging van terrorisme, overvallen en een recente ontvoering.

Op de eerste plaats is het treurig voor de mensen daar, van wie er toch veel van het toerisme leven. Op de tweede plaats denk ik egoïstisch: wie weet wanneer me mijn andere Afrikaanse droombestemmingen, zoals Togo en Benin, door de neus worden geboord. Misschien niet te lang uitstellen dus?
Maar eerst terug naar Nepal. Niet naar de onveilige gebieden uiteraard.

Hoogtetraining

Voor mijn zondagse ommetje in het Binnenveld besloot ik de fiets te laten staan en te gaan lopen. Het is immers zo 2012 en dan staat Nepal weer op het programma. Vorig jaar heb ik de wandeltocht tot een goed einde gebracht, ook dankzij een goede fysieke voorbereiding. In het dagelijks leven loop ik namelijk al blaren op na een uurtje, in twee weken Nepal niet één blaar.
Het Binnenveld is vlak, maar ik besloot ferm maar meteen met een hoogtetraining te vervolgen: de Grebbeberg. Ik attaqueerde hem vanaf het pad onderlangs via een indrukwekkend aantal trappen.

Een opstapje overigens in vergelijking met de '3280 steps' bij Ulleri. Dat pad daalden we af, maar toch. In vergelijking daarmee stelt traplopen sindsdien niets meer voor.
Het is jaren geleden dat ik op de Grebbeberg rondwandelde. Was dat stalen uitzichtbalkon er altijd al? Het bood een prachtig uitzicht over de Blauwe Kamer en het rivierlandschap.

En de Koningstafel was gedeeltelijk opgelapt, de kantelen keurig gemetseld, maar als ruïne vond ik hem toch stemmiger. Er zijn mensen die aan de locatie bijzondere spirituele krachten toeschrijven. Misschien moet je dan in het schemerdonker komen in plaats van op een zondagmiddag.

Op de binnenmuren staan naast liefdesbetuigingen en 'Ik was ook hier'-manifestaties twee teksten die dichtregels zouden kunnen zijn. Maar het is geen troost te moeten weten en aan de overzijde, als ik het goed heb ontcijferd: Dat dit alles zo niet moet.

De regels blijven ook bij herlezing cryptisch voor me.

Sloffend door het afgevallen blad kwam ik bij de militaire begraafplaats uit en ik was van plan om aan de afdaling van de Greb te beginnen. Toen voelde ik de twee schroeiplekjes onder mijn voeten, blaren in statu nascendi.
Gelukkig kwam net de bus naar Wageningen aanrijden en ik bezweek voor de verleiding. Snel thuis, die grote stoere stappen bewaar ik wel voor een volgende keer.
Het is duidelijk nog een lange weg naar Nepal.


De Koningstafel  

Genieten op de vierkante meter

Wageningen - Bovenste Polder - 2011

Toen ik zondag bij de nevengeul in Wageningen stond te genieten van de rust en de natuur, overviel me de gedachte: kan ik hier ook over tien of twintig jaar staan te genieten?
Zoals ik die ochtend de fiets had gepakt en na een tochtje door het bos nog volop energie had om in de uiterwaarden te wandelen. Alsof het zo vanzelfsprekend is dat ik kan gaan en staan waar ik wil, dat mijn lichaam en geest het allemaal mogelijk maken. En dat terwijl mijn leeftijdgenoten of nog jongeren lijden aan chronische kwalen, of er al niet meer zijn.

Nepal - Annapurna - 2010

 De afgelopen jaren heb ik mooie en verre reizen gemaakt en Nepal 2012 is alweer geboekt.
Ik stond er zondag bij het water even bij stil dat niets vanzelfsprekend is en dat het leven er van het ene op het andere moment totaal anders kan uitzien.
Dat de ouderdom minder mobiel en minder gezond maakt, ligt in de natuurlijke loop der dingen. Over tien jaar-twintig jaar koers ik onafwendbaar af op de zeventig-tachtig en, aartsoptimist of niet, mijn conditie en gezondheid zullen er gaandeweg niet beter op worden.
Maar dat wil niet zeggen, bedacht ik daar aan het water, dat ik niet meer kan genieten. Er schoten me onmiddellijk enkele oplossingen te binnen: ik laat me op een mooie herfstdag per taxi bij Nol in 't Bosch droppen, maak voor de vorm een nano-boswandeling en strijk dan in de najaarszon neer op het terras. En als ik niet meer per rollator tot de nevengeul kan komen, nodigt een bankje op de dijk ook uit tot genieten. Genieten op de vierkante meter.
Het gaat dan niet meer om ver en lang en uitdagend, maar rustig en in het moment. Genieten van het kleine, - en al wordt het kleine ooit noodgedwongen steeds kleiner en dichter bij huis -, ik wens mezelf toe dat ik die kunst blijf verstaan.

Weblog zondag 16 okt. :Warmte hamsteren