woensdag 9 mei 2012

Oase van boeken

Kinderen lezen tegenwoordig niet meer. Hoe vaak verzuchten ouderen (en ook schrijvers) dat niet?
Zelf ben ik daar niet zo somber over. Kinderen lezen nog wel, maar anders. Minder boeken, maar volop teksten via internet bijvoorbeeld. Bovendien schrijven ze wellicht nog wel meer, maar anders. Ze twitteren, hyven en facebooken wat af. Toegegeven, minder kinderen dan in mijn jeugd brengen tegenwoordig hun vrije tijd door met een boekje in een hoekje.

In Nepal, en zeker in het koninkrijk Mustang waar ik twee weken was, zijn boeken een schaars goed. Ik raakte dan ook ontroerd toen ik er op kousenvoeten de bibliotheek van de hoofdstad Lo Manthang binnenstapte. Vanuit de soms modderige en mesterige straatjes kwam ik in een oase van rust en boeken.  In de bibliotheek die enkele jaren geleden met buitenlandse hulp tot stand kwam, heerste een gewijde stilte. De kinderen waren zo verzonken in de boeken dat ze me amper opmerkten.
Kinderen die meer kunnen en meer willen, komen in dit arme gebied in Nepal nauwelijks aan hun trekken. Misschien kunnen ze niet eens allemaal naar school. Ik stelde me voor hoe belangrijk deze bibliotheek kan zijn voor kinderen die hongeren naar kennis, die willen wegdromen in het mooie leven van een fantasieverhaal of boven een atlas naar betere oorden. Even weg uit het te kleine donkere huis, met te veel kinderen en vee, vuil, herrie en smoezeligheid.
Rust, reinheid en rijtjes, boeken keurig in het gelid.
Zo nonchalant vanzelfsprekend voor ons, maar hier wordt het gekoesterd. 

4 opmerkingen:

  1. Een kippenvel stukje. Mooi. Maar wat is het contrast dan groot eigenlijk. Mijn dochter zit idd liever achter Hyves dan ze echt een boek leest. Ja, bepaalde boeken vindt ze wel leuk hoor. En Donals Duck natuurlijk. Maar die telt niet mee ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zo nonchalant vanzelfsprekend...

    Door omstandigheden moet ik op het moment wat boekenkasten leegruimen en niemand lijkt geïnteresseerd in al die mooie boeken. het lijkt er zelfs op dat een deel bij het oud papier belandt omdat zelfs de spullenhulp er niets mee kan.

    Wat betreft lezende kinderen, toen mijn zoons jonger waren was ik een beetje teleurgesteld dat ze nauwelijks een boek inkeken. Nu het grote mannen zijn lezen ze ongelooflijk veel, het is een belangrijk onderdeel in hun leven geworden.

    Ik kom regelmatig in West Afrika, en daar is de toegang tot boeken ook belabberd. De prijzen zijn europees, bijna een maandsalaris voor een boek. Zover het gewicht het toelaat neem ik altijd een paar fijne boeken mee die ik bij familie en vrienden achterlaat.

    Mooi stukje, dank.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Saskia/SphoenixB, dank je wel voor je persoonlijke reactie.
    Vroeger kon ik altijd heel blij worden bij de aanwinst van een nieuw boek. Nu heb ik soms de gedachte: wanneer lees ik het of waar laat ik het? Boeken wegdoen was lang een taboe, maar de laatste tien jaar heb ik af en toe een metertje of wat geruimd. Ik merk ook dat het niet makkelijk is om er iemand blij mee te maken. Zelfs de leesgrage mensen uit mijn leesclub willen er vaak niet te veel boeken meer bij.
    Fijn dat je in West-Afrika (naar welk land ga je dan?) mensen blij kunt maken met je boeken!
    En mooi dat je zoons toch lezers zijn geworden. Dat komt wellicht ook doordat daar in hun jeugd de basis voor is gelegd en ook doordat ze jouw boekenliefde zagen.

    BeantwoordenVerwijderen