We (Laurens van der Zee, Martijn Adelmund en ik) schreven het gedicht al enkele jaren eerder bij de sloop van de Ireneschool. Op de locatie aan de Rooseveltweg en Westerhofseweg zijn inmiddels betaalbare koopwoningen en appartementen verrezen. De school ging in een nieuw gebouw vlakbij verder als De Bijenkorf. De toenmalige burgemeester Van Rumund vroeg aan Schrijversharten om na te denken over een herinnering met de naamletters van de oude school. Zo begon het allemaal. Ik schreef daar eerder al over in dit blog.
De gemeente Wageningen stelde aan Schrijversharten een bijdrage beschikbaar uit een coronapotje voor muurkunst. De Woningstichting was enthousiast over het idee en verleende ook nog financiële medewerking.
Kunstenaars Robbert Kamphuis en René van Corven hebben het kunstwerk in rvs uitgevoerd met woorden uit ons gedicht. Het volledige gedicht is te lezen op een muurplaat aan de linkerkant.
Laurens van der Zee verhaalde tot slot over het gouden knikkerputje dat hij had gevonden op het terrein. Hij bood het aan de meester aan met knikkers voor de leerlingen. Het verhaal over koning Ludo de 34e sloot hij af met een oproep om altijd te blijven spelen.
