vrijdag 31 augustus 2012

Schrijfdokter in triplo

In de Week van het Schrijven (1-9 september) treed ik maar liefst drie keer op als schrijfdokter.
Ik vind het fijn om mensen te adviseren over schrijven en de soms onvoorziene vragen en gespreksonderwerpen geven me energie en ik leer er zelf ook van. Wanneer ik namelijk een antwoord op een vraag zoek, word ik ook geconfronteerd met mijn eigen schrijfgedrag, succes en worstelingen.

Morgen, zaterdag 1 september ben ik ambulant schrijfdokter op de boekenbeurs Manuscripta in Amsterdam. In de stand van Schrijven Magazine/Scriptplus geven schrijfdokters advies en ik loop als een soort achterwacht rond. Wie een vraag specifiek voor mij heeft, kan dat melden bij de stand. Dan piepen ze me op.
Vrijdag 7 september zet ik, als in voorgaande jaren, de deur van mijn digitale spreekkamer open. Tussen 10 en 21 uur geef ik per mail advies over kinderverhalen  en -gedichten.
Diezelfde avond van 18.30 tot 20.30 uur ben ik live schrijfdokter in de bibliotheek van Wageningen. Mensen kunnen met allerlei schrijfvragen langskomen op het gratis schrijversspreekuur.
En dan sta ik zondag 9 september op de schrijfdag 'Schrijf, schrijver, schrijfst' in Roermond op de informatiemarkt. Daar geef ik informatie over mijn schrijfcursussen, maar ik ben niet te beroerd om ter plekke ook antwoord te geven op prangende schrijfvragen.
Ik kijk uit naar de Week van het Schrijven, die voor mijzelf vooral de week van het adviseren over schrijven wordt.

N.B. Mijn schrijfworkshop over Inspiratie in de bblthk van Wageningen op 3 september zit helemaal vol.

Informatie over al deze activiteiten staat de lezen op de agenda van mijn website.
Website Week van het Schrijven

dinsdag 28 augustus 2012

Zeezucht, het e-book!

Het is er! Mijn eerste e-book: Zeezucht.
Dit boek voor volwassenen kent een lange ontstaansgeschiedenis. Tijdens schrijfretraites begonnen in de hete zomer van 2003 in Callosa (Spanje) en voltooid in 2004 op Curaçao, althans in de eerste versie. De jarenlange revisie deed ik gewoon thuis in Wageningen, een stuk minder exotisch.
Die ontstaansgeschiedenis komt als uitgebreide toegift aan bod in dit e-book. Elke dag verschijnen er e-books, maar een e-book met extra's als 'The making of...' is zeldzamer. Foto's en fragmenten uit mijn schrijfdagboeken illustreren de reconstructie van het schrijfproces. Wat ik schrapte en bijna schrapte, staat in 'deleted scenes'. Ik ga eveneens in op bedoeling en thema's, maar laat ook het woord aan de lezer.
Als schrijver ben ik blij met dit boek, omdat ik het heel anders heb geschreven, namelijk in een ijle, zintuiglijke stijl. In deze literaire strandnovelle gaat het niet om adembenemende gebeurtenissen zoals in een thriller, of met snelle dialogen zoals vaak in mijn boeken. Er wordt nauwelijks gesproken en het hoofdpersonage leeft in het moment, zonder herinneringen.

Korte inhoud
In Zeezucht wacht Sara op, ja waarop? Wanneer ze uiteindelijk toch vanaf haar dakterras wordt meegevoerd, spoelt ze aan op een strand. Ze heeft geen idee waar ze is. De ontmoeting met een zwijgzame man maakt veel in haar los, maar is dat dan wat ze zocht?
Tastend, observerend en proevend vervolgt Sara haar weg. Ontmoetingen volgen, met een jongen, een hulpbehoevende vrouw en dorpsbewoners voor wie ze een buitenstaander blijft. De zee is haar vertrouwd en blijft aan haar trekken.
Tot de man haar komt halen.

Op mijn website staat het begin van het boek te lezen:
http://www.annievangansewinkel.nl/boeken/zeezucht.cfm

Het boek is te koop via www.boenda.nl voor 4,50 euro. Dit ePub-formaat is te lezen op de meeste e-readers, tablets en computers.
ISBN: 978-90-819547-0-9





maandag 27 augustus 2012

Platbook 8: Floriade

Deze maand volgt voor mij de ene boekpresentatie na de andere. In Limburg verscheen Platbook 8 met als thema Floriade.
Sef Derkx maakte een keuze uit ruim 100 verhalen en gedichten over bloemen, natuur en landbouw.
Van mij staat er een gedicht in: Stereppelke (Sterappeltje) in mijn moedertaal, het Weerts.
Ik ga daarin meer dan vijftig jaar terug, naar de boomgaard van mijn grootouders. Ik herinner me nog hoe mijn zachtmoedige opa de mooiste sterappel voor mij plukte en hem op zijn mouw wreef tot hij stralend glom. Klein geluk.

In de bundel staan bijdragen uit de hele provincie Limburg van onder meer Ann Philipsen, Toos Schoenmakers-Visschers, Sef van Wegberg (mijn oude leraar Duits), Leonne Cramers, Richard Leinders en Wim Kuipers. De laatste was initiatiefnemer voor de serie Platbook.
Voor Platbook 7 Springlaevendj (2011) mocht ik de selectie doen uit gedichten van en voor kinderen.
Voor deel 9, dat gaat over plaatsen in Limburg, staat inzending nog open tot 15 oktober. Informatie: Platbook 9 - uitgeverij TIC

Platbook 8 - uitgeverij TIC
Eerder weblog over Platbook 7 Springlaevendj

zaterdag 25 augustus 2012

Aftellen

Het aftellen tot 'Point of no return' is begonnen. Op 2 november opent de tentoonstelling in Wageningen waaraan meer dan 20 beeldend kunstenaars, schrijvers en dichters meedoen. Zij zijn allen lid van het Platform Beroepskunstenaars Wageningen.

                                                      Foto: Petra de Vree
De tentoonstelling duurt tot 21 december en is in de voormalige bibliotheek van Entomologie bij Kortenoord in Wageningen. Het is een markante ruimte waar voor het uiteenlopende werk vast uitgelezen plekken zijn te vinden. Zelf doe ik ook mee aan de tentoonstelling en ik broed nog op de gedichten, met name op de vormgeving.
Woensdag waren drie mensen van het Platform Beroepskunstenaars Wageningen te gast bij Jan Boer van Meborah Radio in Wageningen. Het werd een boeiend gesprek waarin Jacqueline van Bergeijk, Petra de Vree en Laurens van der Zee spraken over aanleiding, aanpak en opzet van de tentoonstelling. Tijdens de tentoonsteling komen er ook drie openbare 'salons' waarin deskundigen spreken over kantelpunten, Transition Towns en FabLab.
Op dit weblog besteed ik de komende tijd aandacht aan The making of: Point of no return.
Tot woensdag 29 augustus is de radio-uitzending nog terug te luisteren via de website van rtv Meborah. (uitzending woensdag 22 augustus, 20-21 uur) en via YouTube.
Point of no return is ook te vinden op Facebook.

Eerder weblog 'In de maak' over de tentoonstelling

vrijdag 24 augustus 2012

Feest van dichters

Het werd een feest van dichters en illustratoren gisteren in Amsterdam bij de presentatie van 'Er zit een feest in mij!'
Het is de vijfde editie van Querido's Poëziespektakel van uitgeverij Querido. De bundel heeft twee hoofdthema's: feest en 'Hallo wereld', het onderwerp van de komende kinderboekenweek.
In deze nieuwe bundel kindergedichten staat werk van maar liefst 85 dichters en 25 illustratoren. Er is ook een gedicht van mij opgenomen 'Niks met een blije strik'.
In deel 3 van het Poëziespektakel 'Wie heeft hier met verf lopen smijten?' stonden al twee gedichten van mij.
Natuurlijk was ik graag bij het feestje in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam en ook ik droeg mijn gedicht voor, evenals zeker 30 andere collega's.
Ted van Lieshout heeft ook dit jaar weer de bundel samengesteld en hij had gisteren op eigen wijze de regie van de bijeenkomst waar het plezier van woord en beeld afspatte.
Op het weblog van Ted van Lieshout staat een verslag van de presentatie met foto's van een gevuld podium vol blije en trotse dichters en illustratoren. In de reacties op zijn blog valt te lezen hoezeer de makers hebben genoten gisteren en hoe de bundel in de smaak valt.
Daar ben ik het helemaal mee eens. Bij de voordrachten al was ik onder de indruk van de kwaliteit, maar later lezend werd ik nog trotser dat ik ook aan deze prachtige bundel mocht bijdragen.
Ik wil vanaf deze plek dan ook Ted en de mensen van Querido bedanken voor het mooie feest!

maandag 20 augustus 2012

Hoe warm het was

Hoe warm het was en hoe ver...
Op bijna de historisch warmste dag sinds mensenheugenis, - op een steenworp afstand van het dorp Ell, smeltstpunt allertijden - hield mijn familie gisteren voor het eerst de Van Gansewinkeldag.
Kinderen, aanhang en kleinkinderen van Jan en Annie van Gansewinkel-Hendriks troffen elkaar al vroeg in Weert. De oudste neven Stefan en Robin hadden de dag perfect georganiseerd. Doordat ze bestemming en invulling goed geheim hadden gehouden, leverde dat uiteraard de wildste speculaties en voorpret op. De spanning werd nog verhoogd doordat ons de Van Gansewinkel-wisseltrofee in het vooruitzicht werd gesteld.
De drie teams stonden op scherp en waren er op gebeten om voor de eerste maal die trofee binnen te slepen.
Na koffie met vlaai zochten we op de fiets onze route door de landelijke omgeving van Weert en Nederweert. We wisten dat we onderweg antwoorden op nog onbekende vragen konden vinden. Dus telden we bv. molens, kerken, en probeerde ik afstanden op paddenstoelen te onthouden die er niet toe bleken te doen.
Maar we hadden ook een vragenlijst meegekregen met vragen over leden van de familie. Zo zouden we volgens een vraag de plek passeren waar onze vader naar eigen zeggen het liefst op vakantie ging. Dat was een lastige vraag, want allemaal wisten we dat hij niets van vakantie moest hebben. We herinnerden ons verschillende uitspraken van hem: Rundumhausen natuurlijk, Black Pantalonië (het naburige dorp Swartbroek), Kotspieël (maar daar kwamen we niet in de buurt, evenmin als in het Nederlandse equivalent Braakpeel). Eén team was zeker van het juiste antwoord: de Hakken, een buurtschap bij Weert. Dat was voor onze vader ver weg genoeg.
Ik woon al meer dan veertig jaar niet meer in Weert en hoewel ik er nog regelmatig ben, kom ik nooit in het buitengebied.
Onze landelijke fietstocht leidde langs kanalen, door bossen en langs velden. Het (Neder)Weerterland lag er prachtig bij op deze zinderende dag.
Naast de sportieve en cognitieve uitdagingen waren er ook nog behendigheidsproeven zoals banaan slingeren, alle ballen/ballonnen in de lucht houden en appels stapelen. Een mooie mix van hilariteit en concentratie.

Pap en mam zouden vast glimlachend hebben toegekeken als ze hun nakomelingen zich hadden zien 'uutstökke' in de strijd om de trofee. Maar vooral zou de warme verbondenheid hen trots hebben gestemd. Die hebben we overigens te danken aan hun opvoeding en inzet.
Ze zijn er niet meer, maar ze waren gisteren wel bij ons allen.

P.S. De Van Gansewinkel-wisseltrofee siert niet mijn schoorsteenmantel in Wageningen. Mijn team heeft niet gewonnen.
Maar volgend jaar is er weer een Van Gansewinkeldag met als inzet De Trofee. Ik verheug me er nu al op.

donderdag 16 augustus 2012

La douce France

Ik ben weer terug van weg. Echt helemaal weg. Niet eens ver of lang of spectaculair, maar precies waar ik aan toe was. Acht dagen Vendée in Frankrijk, in goed gezelschap, met prachtig weer en zonder agenda.

Vanuit de achtertuin zicht op de campagne, de pasgemaaide graanvelden, oude molen in de verte, vogelgezang, overvliegende ibissen. Alleen jammer dat de hop zich net deze dagen niet liet zien of horen. Ik wil dat beest nou onderhand wel eens spotten.
De tuin, zo ver het oog reikte, waar ik al snel de lommerrijke punt had ontdekt als ideaal Proust-plekje. Voor eind van de maand 'moet' ik immers voor de Proust-leeskring deel 2 hebben gelezen: In de schaduw van de bloeiende meisjes. Meditatief lezen was het, de verloren tijd leek gevonden.
Op loopafstand was er het oer-Frans dorp: kerk, bar, épicerie, mairie, met zondag de apotheose van een tikkeltje bizar evenement, de Marais Express. Teams van wandelaars hadden enkele dagen door de regio getrokken, waarbij een van hen een klein varken torste, met sokjes aan. Ik heb nog niet achterhaald wat de diepere betekenis is van dit ritueel. Wellicht alleen maar een traditionele mascotte. In elk geval had ik niet zozeer te doen met de sportievelingen die tropische temperaturen hadden doorstaan als wel met de aangeklede varkentjes. Rare jongens toch soms, die Fransen.

En er was de zee, elke dag weer, op fietsafstand. Soms glad blauw als de Mediterranée, maar gisteren bijvoorbeeld met pittige golfslag. In combinatie met een bewolkte ochtend leverde dat een heerlijk verlaten strand op.
Anderzijds was het ook leuk om op een zomers strand te zien hoe de zee van iedereen is. Maatschappelijke status of achtergrond, het lijkt allemaal geen rol te spelen. Het strand is van iedereen.

Maar vooral van de spelende mens. Spelevaren, zeilen, surfen, paddle boarden, taartjes en kastelen bakken.
Ik denk aan het gedicht dat ik ooit schreef:

Het kind in de man


Onvermoeibaar verplaatst hij
urenlang zandkorrels,
een werkje zonder nut of status.
Dat heeft hij over voor zijn kinderen.
Maar straks is híj het meest
teleurgesteld als de vloed
het zandkasteel overspoelt.

Zo is hij mij het liefst:
de man in wit T-shirt.
Graaft met een schepje
en hervindt zijn onschuld.

maandag 6 augustus 2012

Toeval?

Ineens viel het me op. De laatste twee jaar lees ik veel meer non-fictie dan voorheen. (Auto)Biografieën, geschiedschrijving, egodocumenten, natuurboeken.Toeval?
Welnee, gewoon een kwestie van ouder worden. Dat zei boekverkoopster Inez Koorstra laatst in een interview met dagblad Trouw over haar leesgedrag. Ik dacht dat ik origineel was, maar nee hoor. Iedereen die ouder wordt, ondergaat de fase van fictie naar non-fictie.
Af en toe heb ik er genoeg van, van die verzonnen verhalen over getourmenteerde levens en tot mislukken gedoemde liefdes. Ik krijg steeds vaker een verveeld déjà vu-gevoel als ik de achterflappen van romans bekijk. Een overdosis gehad wellicht of een tijdelijke blasé-stemming?
Ook bij een roman wil ik iets nieuws ontdekken, iets leren zelfs. Onlangs las ik De kunst van het veldspel van Chad Harbach, waarin honkbal een grote rol speelt. Laat ik nou vorige week voor het eerst van mijn leven in gesprek komen met een (voormalig) honkballer. Hij bleek zelfs korte stop te zijn geweest, zoals hoofdpersoon Henry in de roman. Toeval?

Gisteren heb ik twee egodocumenten uitgelezen waarin ik al een tijd bezig was. Kikker gaat fietsen! of Over het leed dat leven heet. Daarin beschrijft Maarten van Buuren zijn zware depressie waar hij uiteindelijk uitkomt dankzij praten, pillen en fietsen.
Ook las ik, ontspannen liggend in mijn hangmat - ik kan het al -, het boek van Tim Parks uit: Leer ons stil te zitten. Een scepticus zoekt zin en gezondheid.
Beide boeken boeiden me, al had ik er bij Parks moeite mee dat ik me eerst 200 bladzijden door zijn blaas- en prostaatproblemen heen moest worstelen, voordat hij verlichting vond. Mannelijke lezers zullen dat misschien met meer empathie beschouwen.
Zowel Van Buuren als Parks halen in hun boeken andere schrijvers en filosofen aan, onder meer waar ze het hebben over identiteit. Zo besteden ze allebei in het laatste deel van hun boek aandacht aan Nietzsche en Cioran. Toeval?
Indringend schrijft Van Buuren over het diepst van zijn depressie. Toch maakte nota bene een fictieboek me ooit voor het eerst wat duidelijker hoe het moet zijn voor iemand die depressief is. Dat was De genezing van de krekel van Toon Tellegen.

Het non-fictieboek dat de laatste maanden de meeste indruk op me maakte, is De woonschool. Het verhaal van een meisje dat opgroeide tussen zwakbegaafden en 'asocialen' van Christel Jansen. Zij tekent het verhaal op van Suus Jonkers die met haar zwakbegaafde familie in de jaren '60 terechtkwam in een woonexperiment in Haarlem. Sociaalzwakke gezinnen werden bij elkaar geplaatst met een hele batterij hulpverleners eromheen. Het experiment mislukte jammerlijk.
Het is schrijnend om te lezen hoe het meisje zich ontworstelde aan haar milieu. Maar de prijs van het opklimmen op de maatschappelijke ladder lijkt me hoog: voorgoed losgeslagen van haar wortels.
Een indrukwekkend verhaal dat exemplarisch is voor zoveel andere families en kinderen die misschien maatschappelijk aanzien wonnen, maar hun familie verloren.