zaterdag 28 januari 2012

Een stuk of wat heuvelen

Zeven heuvelen bestreek onze wandeling niet, - we liepen meer door het naastgelegen gebied tussen Beek en Berg en Dal -, maar de wandeling van vanmiddag valt wel onder de noemer hoogtetraining. Uiteraard binnen de mogelijkheden van ons platland.
Het werd een prachtige tocht in goed gezelschap door een afwisselend landschap.

Nu was het grotendeels nevelig, maar ik kan me wel voorstellen hoe weids de uitzichten zijn bij helder weer. Reden te meer om hier nog eens terug te komen.
Een oude houten richtingwijzer naar enerzijds Nederland en anderzijds Duitschland wil de kracht van vriendschap laten zien: 'Laat vriendschap heelen wat grenzen deelen'.

De Duivelsberg gingen we op en af, en op en af. De berg heeft een historie van offerplaatsen, middeleeuwse burchten en de moord op een meisje, in 1905 aangetroffen in het meertje van de Heksendans.

Het lied 'Moord op de Duivelsberg' herinnert aan haar wrede lot.
Juist de nevel boven het meertje bood het bijpassende sinistere aanzicht, wat nog werd geaccentueerd door de ontbladerde bomen die wanhopig naar de hemel reikten. 




Website met lied en informatie over 'Moord op de Duivelsberg' 

Voor straf lezen

Twitblog:

Een roekeloze automobilist in België moet voor straf 'Tonio' lezen van A.F.Th. van der Heijden # vraag of je een beter mens wordt van lezen


Nieuwsbericht over opmerkelijke uitspraak rechter
Weblog 14 aug. 2011 over 'Tonio'

vrijdag 27 januari 2012

Superlezers

Vers voor de Pers ligt al weer enkele weken achter ons. Op dit jaarlijkse evenement voor de boekenbranche in Amsterdam presenteren uitgeverijen aan boekhandel en pers hun boeken.
Zij laten bijvoorbeeld brochures maken met de boeken uit hun fonds en de verwachte uitgaven voor de komende tijd.

Uitgeverij Maretak bracht ook nieuwe brochures uit waarvan een zich richt op Villa Alfabet, boeken die vooral bestemd zijn voor superlezers.
Tot mijn grote plezier siert het omslag van mijn boek 'Stoerewatjeskamp' (2010) de voorkant van de brochure. Dat is natuurlijk vooral te danken aan het mooie werk van Els van Egeraat, de illustrator van het boek. Erg leuk dat het omslag van mijn boek deze keer dient als uithangbord voor de hele boekenserie van Villa Alfabet.

Eerder weblog over Stoerewatjeskamp

http://www.maretak.nl/

donderdag 26 januari 2012

Stadsdichter Wageningen (2)

Laurens van der Zee is vanavond gekozen tot stadsdichter van Wageningen. Tijdens een drukbezochte verkiezingsavond in de bblthk presenteerden vijf kandidaten zich en ik heb veel moois gehoord: gevoelige, prikkelende, kritische en ironische gedichten. Wageningen heeft dus ook nog een toekomstig potentieel aan stadsdichters in huis.

Maar voor de komende drie jaar gaat Laurens van der Zee de opdracht vervullen. En dat is hem van harte gegund én toevertrouwd. De afgelopen jaren heb ik hem leren kennen als iemand die Wageningen en de dichtkunst een warm hart toedraagt en bovendien veel tijd steekt in initiatieven die kleur geven aan de stad.
Laurens, gefeliciteerd en veel succes!
 
http://www.laurensvanderzee.nl/
 
Eerder weblog over stadsdichter Wageningen
 
 En nu al op YouTube

Onder stroom

Gedichtendag 2012 is begonnen en dit jaar is het thema: Stroom.
Speciaal voor deze dag schreef ik het volgende gedicht.


onder stroom


bedaard en dromerig in de bedding
de stroom van begin naar einde.

tot plots
vanuit de diepte
een werveling kolkt
vloedgolf breekt baan
belaagt de oevers
brengt blokken basalt
op drift
tot twee vuurstenen

botsen vonken
ontlading
hoogspanning
knettert

stroom zet in vuur en vlam
en blust, en gaat voorbij.



Meer over Gedichtendag 2012 en het thema Stroom

Meer gedichten op mijn website

woensdag 25 januari 2012

Gevoelige plaat

In een halfslachtige poging om iets in te lopen van mijn missing link gisteren in het rondje uiterwaarden benaderde ik de rivier vandaag via de Pabstendam en het weggetje naar Wolfswaard. In de wei ter rechterzijde stond een hele kudde schapen. Op de terugweg zag ik pas de einzelgänger die in de wei aan de overzijde stond. Het ras kon ik niet thuisbrengen, dus ik weet ook niet zeker of de horens duidden op een ram of een ooi. In elk geval vond ik het een prachtig schaap met indrukwekkende horens.
Het dier kwam naar het hek lopen en maakte een geluid dat ik interpreteerde als een vraag om aandacht. Dus hoorde ik mezelf ineens terugpraten.
Zo aanhankelijk bleef het dier me aankijken dat ik me verstoutte om onze vriendschap op de gevoelige plaat vast te leggen. Het wendde zijn hoofd af en vanaf dat moment keek het mij niet meer aan, en dus ook niet mijn lens.
Nukkig vrouwtjesgedrag of toch stoer bokkig? 

dinsdag 24 januari 2012

Veel rivier

Vandaag moest het maar weer eens een trainingsrondje uiterwaarden worden, besloot ik. Nou ja, rondje, dat zat er niet in met al dat water. Veel rivier is er nog steeds in het gebied van de Bovenste Polder in Wageningen. Stevige stappers had ik wel aan, maar ik had beter uit de voeten gekund met mijn laarzen. Dus ben ik maar ten halve gekeerd in plaats van ten hele in de modderprut weg te zinken.
Een mooi gezicht was het wel, die breed uitdijende Neder-Rijn die nonchalant van de aanlegsteiger een eiland had gemaakt, alle kribben heeft verdonkeremaand en een mangrovebosje heeft gecreëerd.
Fraai ook om de zwanen te zien, zo rustig vlakbij elkaar voedsel opdiepend of speelden ze beurtelings fuut?
Een half uur later zaten ze er nog en ik stel me zo voor dat ze dat jaaaren doen. Samen in een rustige vanzelfsprekendheid zoals een goed huwelijk op leeftijd. Ineens werd voor mij daar de monogamie - in de dierenwereld vrij uitzonderlijk - van zwanen heel aanschouwelijk, en hoe ontroostbaar ze schijnen te zijn als hun levensgezel wegvalt.

zaterdag 21 januari 2012

Stadsdichter Wageningen

Wageningen krijgt donderdag op Gedichtendag zijn eerste stadsdichter. Dat werd tijd ook. In januari 2009 zei ik dat al toen even de roep om een stadsdichter opklonk tijdens een dichtersavond in de bibliotheek. Inmiddels heeft zowat elke stad of dorp zijn dichter. De rollen kunnen verschillen en zijn vaak zelf in te vullen: verslaggever, chroniqueur, luis in de pels, hofnar, griot, spiegel of rustpunt in turbulentie. Allemaal mooie rollen en zinvol.
Donderdagavond kiest een commissie uit de kandidaten, die zich presenteren met onder meer een actueel gedicht over Wageningen. De uitverkorene mag zich drie jaar stadsdichter van Wageningen noemen.
Hij - of zij natuurlijk - treedt op bij hoogtijdagen in de stad en maakt een gedicht bij belangwekkende gelegenheden. Volgend jaar viert Wageningen zijn 750-jarig bestaan als stad, om maar een van de toekomstige hoogtepunten te noemen. Maar ik kan me voorstellen dat de dichter ook van zich laat horen op de treurige momenten, waarover iedereen het in de stad heeft. En dan bedoel ik niet per se het actuele feit dat Chris Hordijk gisteren toch niet The Voice of Holland heeft gewonnen.
The Voice of Wageningen is hij in elk geval wel en dat is ook eervol, evenals het me eervol lijkt om stadsdichter van Wageningen te zijn.

Voor alle duidelijkheid: ik stel me niet kandidaat. Ik hou van deze stad en ik schrijf en dicht er ook over, maar dat doe ik op mijn eigen momenten en podia.
Volgens de functieomschrijving krijgt de stadsdichter alle ruimte en zijn er geen verboden of verplichte onderwerpen. Het ligt dus niet aan de functie, het ligt aan mijn hang naar vrijheid. Ik wil geen twee heren dienen: de dichtkunst én Wageningen. Dan heb ik voortdurend het gevoel dat ik ze beide moet behagen en komt mijn eigen wezen in de knel.
Dat klinkt allemaal wat zwaar, maar een gevoel is moeilijk te verwoorden, zelfs voor een schrijver.
Ik kijk uit naar de verkiezingsavond en ben benieuwd wie de eerste stadsdichter van Wageningen wordt.
Iets voor jou? Je hebt nog enkele dagen om je aan te melden.

Stadsdichter van Wageningen worden?

Archief bblthk - discussie 2009 over stadsdichter

dinsdag 17 januari 2012

Hoogtetraining (2)

Niks Blue Monday gisteren, wel een strakblauwe lucht en ideale omstandigheden om weer een flinke trainingswandeling te ondernemen. Mijn wandelrondjes van de afgelopen maanden lijken wel hun vruchten af te werpen.
Was mijn eerste hoogtetraining voor Nepal, in oktober vorig jaar, na de Grebbeberg nog geëindigd in een roemloos enkeltje bus naar huis, gisteren verliep de tocht moeiteloos.
Na een wandeling door het Binnenveld beklommen we de Grebbeberg vanaf Onderlangs via een trap, die volgens de plaquette 76 treden telt. Een metalen trap met royale treden van gelijkmatige afmetingen. Kom daar in Nepal eens om, dus als training stelt het natuurlijk niets voor. Maar na een wandeling, en koffie met punt, op de Greb, daalden we langs een andere trap af.
Vermolmd hout, ongelijke treden en hobbelig. Daar moest je tenminste bij elke stap opletten en dat leek dus enigszins op het geconcentreerd 'in het moment' afdalen, van bv. de '3280 steps van Ulleri'. Via de dijk terug - prachtige hoogwaterplaatjes in de Blauwe Kamer - naar Wageningen waar zich na drie uur wandelen nog geen beginnetje van blaar aandiende.
Dat opent perspectief op een goede startconditie voor drie weken wandelen in Nepal, wat al aardig dichtbij komt.
Hoogtetraining in Nederland blijft natuurlijk een lachwekkende vertoning, evengoed als een middagje wandeling in platland in geen verhouding staat tot een paar weken achter elkaar in minder geplaveide omstandigheden. Er zijn de komende tijd dus nog veel wandelkilometers nodig, geen opgave overigens. Ik begin zelfs lichtelijk verslaafd te raken aan wandelen. Een dag niet buiten geweest, is een dag niet geleefd.


maandag 16 januari 2012

Wintertje




Twitblog:







Zijn de ijsmeesters al bij elkaar geroepen?
# ijs op mijn vijver # Elfstedentocht 2012 # tocht der tochten

zaterdag 14 januari 2012

Logeerbeer

Nog zo'n dertig nachtjes slapen, dan is het eindelijk zo ver. Mijn eerste prentenboek verschijnt: Logeerbeer.




Ik kan bijna niet wachten, zo blij ben ik er op voorhand mee.

Uitgeverij De Eenhoorn
brochure Nederland
voorjaar 2012
(klik om te vergroten)

Het is niet alleen een goed verhaal, - al zeg ik het zelf -, maar het ziet er ook nog eens prachtig uit. De talentvolle illustrator Elisah De Bruycker heeft er warme en schattige illustraties bij gemaakt. Ik ben blij dat uitgeverij De Eenhoorn er alle tijd en aandacht aan heeft besteed om het tot zo'n kloppend geheel te maken, volledig in kleur. In de fonkelnieuwe brochure typeert de uitgeverij het terecht als: Een boek met een hoog knuffelgehalte.
Telkens als ik de afgelopen tijd het ontwerp bekeek, begon ik vertederd te glimlachen.
De geboortegrond van mijn logeerbeer Knoef is Bergen, waar ik het in april 2009 schreef toen ik voor de eerste keer een maand werkte in het Roland Holst Huis. Nooit had ik de ambitie gehad om voor jonge kinderen te schrijven en daar gebeurde het ineens.
Op het moment dat het idee bij me binnenkwam, wist ik niet dat er op veel scholen zoiets bestaat als een logeerbeer of logeerpop, of klaspop zoals ze in Vlaanderen zeggen.
Knoef komt bij Kas logeren en kan niet slapen. Het woord heimwee komt in het hele boek niet voor, maar daar gaat het dus wel over.
De kinderboeken die ik tot dusver schreef, waren voor oudere kinderen, vanaf een jaar of zeven. Ik had niet kunnen vermoeden dat ik ooit voor kleuters uit eigen werk zou voorlezen. Toch hebben kleuters in Gastel in de kinderboekenweek 2011 al de primeur van Logeerbeer gehad en ik vond het een waar genoegen om voor dit veel jongere publiek op te treden.
Overigens moeten de kinderen in Vlaanderen nog wat extra nachtjes slapen, daar verschijnt het boek in maart.

In 2008 gaf Uitgeverij De Eenhoorn ook al mijn kinderboek Papa zonder grenzen uit.

donderdag 12 januari 2012

Filmhuis

In Wageningen zijn we in het gelukkige bezit van twee goede filmtheaters: het Heerenstraattheater en filmhuis Movie W.
Jaren geleden leek het Heerenstraattheater, toen nog Molenstraattheater, geen lang leven meer beschoren. Maar dankzij enthousiaste ondernemers kon het een doorstart maken en floreert het, ook door allerlei mooie activiteiten en kruisbestuiving met andere disciplines zoals beeldende kunst, mode en culinaire kunst.

Nu is het voortbestaan van Movie W bedreigd, vooral omdat het filmhuis zijn onderkomen aan Lawickse Allee 13 (LA 13) moet verlaten. Wageningen Universiteit, eigenaar van het pand, wil het namelijk afstoten.
Toen ik 19 jaar geleden in Wageningen kwam wonen, zat Movie W nog in 't Hemeltje, op de zolder van Hotel de Wereld. Een sfeervol en knus onderkomen, maar op LA 13 is de beenruimte toch heel wat rianter.
Het filmhuis dat van oudsher studenten trekt, maar waar oud-studenten ook blijven komen, heeft nu een nieuwe zaal op het oog bij 't Venster aan de Wilhelminaweg. Maar voor de verhuizing en huur op de nieuwe locatie is veel geld nodig. Bovendien moet het filmhuis technisch ook mee in de digitale tijd.
Wageningen Universiteit stelt geld beschikbaar en maandag besloot de gemeenteraad een bijdrage te leveren. Dat stemt hoopvol en is ook een erkenning van het werk van gedreven filmliefhebbers.
Maar er is meer geld nodig, van sponsors en sympathisanten. Daarom heeft het filmhuis een Comité van Aanbeveling in het leven geroepen, een bont gezelschap van mensen uit de wereld van wetenschap, politiek en cultuur. Zij wonen niet allemaal meer in Wageningen, maar voelen zich op de een of andere manier wel verbonden met het filmhuis.
Ik zit ook in dat Comité en ik beveel een bijdrage aan Movie W van harte aan. Wij moeten in deze schrale tijden, ook in Wageningen, zuinig zijn op ons cultuurbezit en dus ook op filmtheaters die meer doen dan alleen kaskrakers draaien.

Comité van aanbeveling roept op tot steun aan Movie W

Vroeg voorjaar

Twitblog:

Toen ik vanmorgen om 6.30 uur # ook zielig naar de bus liep, waren de vogels al voluit aan het twitteren # voorjaar in de kop.

maandag 9 januari 2012

Debuut op het groene laken

Ergens in 1974 zal ik mijn debuut hebben gemaakt op het biljart en daarna heb ik het een aantal jaren vrij intensief gedaan. Zoals ik eerder al op dit weblog schreef (Oud sportnieuws), ben ik nooit lid geweest van een club, laat staan dat ik competitie heb gespeeld. Lekker libre spelen in de kroeg, niet goed maar enthousiast. Zo eind jaren '70 deed ik dat toch wel een keer of twee per week.
Dat ik na mijn eerste pogingen de smaak te pakken kreeg, heb ik te danken aan twee mensen (en uiteraard ook aan de mannen die met/tegen me wilden spelen).
Natuurlijk was dat mijn echtgenoot die toen mijn leermeester was en geduldig wist om te gaan met mijn eigenwijsheid. 'Die zou ik linksom over wit en dik spelen' leidde bij mij al gauw tot rechtsom over rood en dun. Irritant natuurlijk als ik 'm dan toch maakte.
En achteraf gezien speelde Engelien Voskens ook een belangrijke rol bij mijn eerste schreden/stoten op het groene laken. Zij was de eigenaresse van café Voskens in Tilburg, officieel café De Roskam, dat jarenlang mijn stamcafé was.
In het bruine café in het centrum kwam een gemengd publiek, maar studenten, oud-studenten en eeuwige studenten maakten een aanzienlijk deel uit van het publiek. Ook kunstenaars waren meer dan gemiddeld vertegenwoordigd.
Engelien was een kleine vrouw met een zachtmoedig gezicht en een grijze krullenbol, maar ik heb boomlange kerels zien krimpen onder haar bliksemende ogen waarna ze afdropen. Er kon veel bij Voskens, maar als ze je niet mocht, hield ze je kort of keek ze je buiten.
Als biljartende vrouw, meisje eigenlijk nog maar, was ik ook in dat café een uitzondering. Maar ik heb me altijd gesteund gevoeld door Engelien. Vaag herinner ik me dat ze een man op zijn plaats zette toen hij een opmerking over mijn biljarten maakte. Of misschien was het dat hij wilde voordringen terwijl ik had afgeschreven.
Doordat ik me in haar café op mijn gemak voelde, kon ik mijn spel en mijn zelfvertrouwen verbeteren. Daar heb ik, hoe weinig ik ook speel, nog steeds plezier van. Het is en blijft een mooie sport, een goede oefening in concentratie en mindfulness.
Ze beschermde het biljart angstvallig. Als iemand met een sigaret ook maar  in de buurt kwam of iemand tegen het biljart wilde hangen, kwam Engelien met driftige pasjes aangestevend. Later op de avond was het vaak zo druk dat het biljart zorgvuldig werd afgedekt.

1989 De Tilburgse Koerier meldt het
overlijden van Engelien Voskens.
(Klik op afbeelding om te vergroten.)
 Kinderen konden bij haar altijd een potje breken. Sommige stamgasten liet ze ook toe in haar privé-leven, zo ver brachten wij het niet. Maar dat wij aardig hoog stonden op haar favorietenlijstje, merkten we eens met Pasen toen we eindelijk ook het boterlammetje kregen dat ze zelf maakte voor haar vaste klanten.
Eind jaren '80 werd Engelien ziek en in 1989 is ze op 70-jarige leeftijd overleden. Hoewel ik toen niet meer zo veel in de kroeg kwam, ben ik blijkbaar wel bij de uitvaart geweest. Ik vond namelijk in mijn archief het herinneringsprentje en ook het artikel uit het weekblad de Tilburgse Koerier waarin haar overlijden werd gemeld.
Met de dood van Engelien verdween de laatste Voskens uit het café dat Adrianus Voskens in 1797 begon. Gelukkig staat het pand er nog en het heeft blijkbaar nog steeds een horecabestemming, al staat er vermoedelijk geen biljart meer.

Engelien, peetmoeder van mijn voorliefde voor biljarten. Soms besef ik pas jaren later welke belangrijke rol mensen in mijn leven hebben gespeeld.

Regionaal archief Tilburg over café Voskens

Het Huys van Voskens - geschiedenis

woensdag 4 januari 2012

Oud sportnieuws

Toen was 2011 toch ineens nog snel voorbij. En dat terwijl ik nog een hele stapel ideeën voor weblogs had liggen. Al die tijd moesten ze wijken voor andere onderwerpen die zich opdrongen en soms kwam het er gewoon niet van, geen tijd of geen zin.
Er zijn ideeën die ook nog wel in 2012 kunnen, maar het 100-jarig bestaan van de KNBB is echt achterhaald. De wat? De Koninklijke Nederlandse Biljartbond dus. Niet dat ik daar lid van ben geweest, maar ik biljart wel graag. Het is ook de enige sport waarmee ik ooit een sportprogramma heb gehaald.

Klik op de afbeelding om
te vergroten. (Ik ben overigens
 niet de vrouw op de foto.)
 Nieuwsgierig? Oké, vooruit dan. Ik vind het ook wel leuk om een herinnering van bijna 35 jaar geleden op te diepen uit mijn archief. Eind 1977 kreeg ik in een café in Nijmegen te horen dat ik er niet mocht biljarten. Ik was geen biljart-ster, maar ik was ook geen stuntelige beginneling. Ik was zo verbolgen dat ik een ingezonden brief stuurde naar onder meer de Volkskrant. Plaatsing daarvan leidde tot een media-aandacht die me verbaasde.
Het tv-programma 'Hoe bestaat het?' heeft er aandacht aan besteed aan en ik kreeg een telegram (een wat?) van de Vara met het verzoek ze te bellen. Ik werd uitgenodigd voor de proefopname van een nieuw tv-programma van Sonja Barend. Jammer genoeg bleek ik ziek op die dag.

Wat wel doorging, was de reportage in het radioprogramma 'Tussen start en finish' van Harry Vermeegen. Later hoorde ik dat het item zelfs was herhaald in het jaaroverzicht. Harry Vermeegen toog naar mijn toenmalige woonplaats Tilburg en interviewde mij tijdens het biljarten. De tweede carambole - tikt zo lekker weg op de radio - becommentarieerde hij met: 'Je begint nu echt warm te draaien, je begint achter elkaar te scoren.'
In een ander café vroeg hij de aanwezige mannen wat ze van vrouwenbiljart vonden. Tot Vermeegens grote plezier debiteerden ze in smeuïg Tilburgs alle clichés over biljartende vrouwen, zoals: Dan liggen er te veel ballen op het biljart. Zoveel jaar na dato denk ik pas: Kék naor oe eige.
Maar er was ook een man die ruimhartig zei: 'Ze meuge wel biljarten, moete nie.'
In het begin van mijn journalistenloopbaan heb ik zelf ook nog eens aandacht besteed aan het vrouwenbiljart met een artikel voor de Viva.
Er is gelukkig veel veranderd. Tegenwoordig schijnen er zelfs bij ouderenverenigingen vrouwen te biljarten.
Ik doe het te weinig, maar het kan dus altijd nog, later als ik oud ben.

Eerder weblog over biljarten (14 juli 2011)

zondag 1 januari 2012

Gelukkig nieuw jaar!

Ik wens iedereen veel geluk en gezondheid in het nieuwe jaar!

Een jaar vervuld van mooie woorden - gesproken, geschreven, gelezen, gehoord, gevoeld - en daden.