zondag 31 oktober 2010

Schrijfmaand

We staan letterlijk aan de vooravond van november, die ook slachtmaand of nevelmaand heet.
De maand waarover de dichter J.C. Bloem schreef:
Altijd november, altijd regen,/ Altijd dit lege hart, altijd.

Zo somber als deze dichtregel ben ik niet gestemd, al is november nooit mijn favoriete maand. Maar deze keer heb ik een mooi vooruitzicht: een volle maand om in alle rust te schrijven.
Nee, ik doe niet mee aan Nanowrimo. Aan wat?
Nanowrimo staat voor National Novel Writing Month, een wedstrijd die uit de VS ook is overgewaaid naar ons land. Deelnemers proberen op 30 november een roman af te hebben van minstens 50.000 woorden, dat is 1667 woorden per dag. Op internet steunen en stimuleren ze elkaar om het vol te houden.
Het kan een goede stok achter de deur zijn om publiekelijk je goede voornemens te uiten. Duidelijk is wel dat het vooral gaat om de kwantiteit. Maar dat is helemaal geen punt als je daarna nog volop de tijd neemt voor revisie. Aan het eind van de maand ligt er dan toch een eerste versie als basis.

Voor al die mensen die na november nog een stok achter de deur nodig hebben, kan mijn schriftelijke cursus van nut zijn: Schrijven met een stok achter de deur.

Wat ik deze maand ga schrijven? Daar ben ik zelf ook heel benieuwd naar. Gedichten, proza, voor volwassenen, voor kinderen, toneel, een thriller?
Welke ervaringen, gevoelens of fantasieën roepen om een verhaal? Wat komt er in de nevelmaand bovendrijven als ik helemaal niets hoef?
Misschien wel helemaal niets.

http://www.nanowrimo.org/nl
http://www.annievangansewinkel.nl/cursussen/content_001.cfm

vrijdag 29 oktober 2010

Suppoost

Vandaag was ik voor het eerst van mijn leven suppoost, 'bewaker' bij een tentoonstelling. Na de opening afgelopen zondag was dit de eerste echte expositiedag van 'Verhalende rivier'. Deze tentoonstelling van het Platform Beroepskunstenaars Wageningen duurt tot en met 4 december en is te zien in de Rouwenhofstraat 10, Wageningen.
Bij het woord suppoost stel ik me een dommelende bejaarde voor die nog net niet van zijn kruk valt. Veel bezoekers vindt hij lastig, want die houden hem wakker. Of een waakhondje in de gedaante van een pinnige Parisienne die 'Afblijven' keft als iemand te dicht het kunstwerk nadert.
Maar suppoost zijn in deze tijd en in de ruimte waar je eigen werk hangt tussen dat van 15 collega-kunstenaars is in elk geval heel anders.
Het was te druk om te dutten en ook veel te aangenaam. Belangstellende en betrokken bezoekers maakten dat de tijd vloog.

De komende weken is de tentoonstelling nog te zien op vrijdag, zaterdag en zondag van 13-17 uur.
Op de andere tijdstippen geeft de etalage een voorproefje. De flessen voeren als een stroom de tentoongestelde kunstwerken met zich mee.

http://www.beroepskunstenaars.nl/

dinsdag 26 oktober 2010

Winkeldochters

Vorig jaar april ben ik aan een nieuw 12+boek begonnen toen ik de hele maand mocht werken in het schrijvershuis van Roland Holst in Bergen. In juli van dit jaar heb ik de eerste, handgeschreven, versie afgemaakt. Vandaag kon ik eindelijk de draad weer oppakken en ben ik bezig om de laatste tien hoofstukken in te tikken in de computer.
Daarna komt er nog een ongetwijfeld langdurige revisie. Het plot beter uitwerken, schrappen vooral, losse lijntjes netjes afhechten, stijl verbeteren en in een laatste fase de punten en komma's op de goede plek zetten.
Ook moet ik nog een titelvoorstel bedenken voor als het uiteindelijk naar de uitgeverij gaat.
Mijn werktitel is 'Winkeldochters'. Ik heb die titel enkele malen laten 'proeven' op scholen, maar ik kwam erachter dat niemand de oorspronkelijke betekenis nog kende. Die werktitel kan dus waarschijnlijk niet de echte titel worden.
Over de betekenis waaraan ik dacht, zegt mijn dikke Van Dale: Schertsende benaming voor goederen die lang in de winkel zijn en die men niet kwijt kan raken.
Veel wil ik nog niet loslaten in dit stadium. Ik ben toch ook lichtelijk behept met een wijdverbreid bijgeloof onder schrijvers dat je het noodlot over je boek afroept, als je erover praat voordat het af is.
Mijn boek gaat over twee meiden die in een pleeggezin komen en zich daar overcompleet voelen. In hun meest dramatische momenten denken ze dat niemand ze wil.
Als economisch begrip bestaan winkeldochters dus blijkbaar niet meer, dankzij scherp inkoopbeleid en strak voorraadbeheer wellicht.
De betekenis die het meest kwam bovendrijven bij mijn peilingen was: zussen die graag of te veel samen winkelen, shopaholics dus. Deze meisjes, Chantal en Ange, doen echter vrijwel niets samen en zeker niet winkelen.
Binnenkort sta ik voor een zee van tijd om eindelijk weer te schrijven en ik laat me graag verrassen door nieuw werk dat zich aan me opdringt. Maar mijn winkeldochters houden me in die schrijfperiode ook gezelschap.
Alleen hoop ik dat ik ten langen leste niet met ze blijf zitten en dat een uitgeverij ze een goed onderdak biedt.
Maar eerst moet ik zorgen dat ze op eigen benen kunnen staan.
http://www.fondsvoordeletteren.nl/miniweb.php?mwid=33&sid=1451

vrijdag 22 oktober 2010

Ontzamelen

Vandaag heb ik weer een nieuw woordje geleerd: ontzamelen.
Dagblad Trouw bericht over de gemeente Nijmegen die de bezem haalt door haar kunstcollectie in de depots. Daar zitten behoorlijk wat werken bij die beeldend kunstenaars tot 1987 moesten inleveren in ruil voor een uitkering uit de BKR.
Ontzamelen, zeg maar: wegflikkeren.
Toen ik het woord las, dacht ik dat een creatieve geest het net pas had bedacht naar analogie van het eigentijdse 'ontvrienden', iemand uit digitale netwerken als Hyves of Facebook kieperen. Maar net heb ik gegoogeld en 'ontzamelen' wordt al genoemd in een artikel in NRC in 1999.
Ik heb blijkbaar even niet opgelet.



Verhuizen helpt mij doorgaans bij het ontzamelen, hoewel het niet echt werkt als je groter gaat wonen. Bovendien heb ik ervaren dat sommige voorwerpen van vroeger een hoger schattigheidsgehalte krijgen naarmate ik ouder word. Ach, die onbeholpen vlechtwerkjes van de kleuterschool...

Waar heb ik ze ook alweer? Een korte zoektocht en jawel, in de afdeling Nostalgie. Ze blijken nog schattiger dan ik dacht. Meer dan 50 jaar oud, al aardig antiek aan het worden dus. Misschien toch maar eens in de kluis opbergen.

Waterrijk (2)

Zo was het

en zo is het vandaag na een nieuwe vijverwerkdag


 
Ik ben blij, en de kikkers en padden ook. Denk ik. Hun leefgebied is fors uitgebreid. Gisteren is de waterbak geleegd, die voorheen als balkonvijver diende. Er kwamen maar liefst vijf padden en kikkers tevoorschijn.
Ze kunnen nu gerust gaan winterslapen in hun nieuwe onderkomen.

donderdag 21 oktober 2010

Verhalende rivier (2)

En dit is de flyer van de tentoonstelling 'Verhalende rivier' in Wageningen (klik op de afbeeldingen om hem te vergroten).
In een preview heb ik al een aantal werken van de deelnemende kunstenaars bekeken. Ik vind het mooi te zien dat bij het begrip 'rivier' voor iedere kunstenaar iets anders begint te stromen.
Ik licht een tipje van de ijsberg op over mijn bijdrage. Mijn gedicht heet: 'Stil staan'.
http://annievangansewinkel.blogspot.com/2010/09/de-verhalende-rivier.html 

woensdag 20 oktober 2010

De dijk

De dijk staat voor mij symbool voor: adem halen, ruimte voelen. Toen ik 17 jaar geleden in Wageningen terechtkwam na lange verblijven in Limburg en Brabant, ontdekte ik een nieuw landschap: de rivier met uiterwaarden, en de dijk.
Nog steeds maak ik graag een omweg over de dijk als ik in de stad ben of op mijn royalere fietsronde. De weg naar de dijk vanuit het Bowlespark, maar ook het pad langs 't Spijk, dient als  een soort toegangspoort naar het rivierlandschap.
De afgelopen weken was ik nog vaker op de dijk en bij de rivier. Deze dagen leg ik namelijk de laatste hand aan mijn bijdrage voor de tentoonstelling 'Verhalende rivier' van het Platform Beroepskunstenaars in Wageningen.
Als dichter probeer ik me te concentreren op de inhoud van mijn gedicht, maar bij een tentoonstelling telt ook de vormgeving. Ik heb al veel moois gezien van de deelnemende kunstenaars en dan is één bedrukt velletje papier al gauw wat povertjes. Anderzijds moet de vorm recht doen aan de inhoud.
Zondag bij de opening wordt duidelijk of ik daarin geslaagd ben.
http://www.beroepskunstenaars.nl/news-reader/items/Expositie_Verhalende_Rivier_24_oktober_tot_en_met_4_december_2010.html

zaterdag 16 oktober 2010

Dilemma

Zojuist stond ik voor mijn voordeur en nu zit ik met een dilemma. Heb ik maandag met de beste bedoelingen een dagpauwoog de buitenlucht en de vrijheid gegeven, zit hij vandaag bij mijn deurmat. De vleugels ingeklapt, tikkeltje demonstratief te bibberen, lijkt me.

Wat moet zo'n beestje de hele winter in mijn huis? Ik heb nooit huisdieren willen hebben, omdat ik vond dat ik ze niet genoeg aandacht kon bieden.
Oké, ook omdat ik dan te veel rekening met ze moest houden, vrijheid enzo.

Waar leeft zo'n vlinder de hele winter van? Wat eet en drinkt hij? Heeft hij iets aan mijn kamerplanten? Ik vermoed dat hij prima voor zichzelf kan zorgen.
Maar een vlinder hoort in de natuur en dus laten koukleumen op mijn deurmat? (gelukkig staat er geen Welcome op, dat zou wel erg wrang zijn. Anderzijds kan een dagpauwoog geen Engels lezen, althans voorzover ik weet.)

Ik ben er nog niet uit. Hoeveel bedenktijd is mij gegeven? Er wordt immers nachtvorst voorspeld.
http://annievangansewinkel.blogspot.com/2010/10/reddingsactie.html

woensdag 13 oktober 2010

Waterrijk

Ik voel me de koning te rijk met mijn nieuwe vijver. Toegegeven, het is nog een vijver in wording, maar ik zie het paradijselijk waterrijk er al doorheen.
Het is mijn vierde achtereenvolgende woning met een vijver, sterk variërend in vorm en formaat. Voor de vorige was vijver overigens wel een erg groot woord, de waterbak op mijn balkon, maar ook daar bracht hij een heel eigen leven tussen het groen.
Sinds vorig jaar september woon ik weer in een huis met tuin en meteen wist ik dat ik ook hier weer een vijver wilde. Deze kon een maatje groter worden dan de waterbak die inmiddels op zijn nieuwe standplaats toch al padden en kikkers aantrok.

Vandaag was het zover, de vijver kreeg zijn plek. Er zit al wat water in, maar de hele entourage oogt nog als een bouwplaats. De tuin gaat namelijk meteen ook voor een aanzienlijk deel op de schop.
Toch zie ik het voor me: volgend jaar wordt de fauna hopelijk uitgebreid met libellen, waterjuffers en onderstebovenbeestjes (officiële naam: bootsmannetjes).

P.S. Vandaag signaleerde ik een dagpauwoog in mijn tuin. Ik kon niet zien of hij me verwijtend aankeek, omdat ik hem maandag hardvochtig uit zijn overwinteringshuis heb gezet.

maandag 11 oktober 2010

Reddingsactie

Vandaag kan ik weer de dierenvriend uithangen op dit weblog, hoewel ik twijfels heb of het dier in kwestie ook maar iets is opgeschoten met mijn reddingsactie.
Tot mijn verbazing trof ik vanmorgen in een hoek van de huiskamer naast een grote kast een vlinder aan. Hoe moest hij overleven in mijn huis? Kordaat werkte ik hem dus in een maatbeker, bedekte die met een krant en zette de vlinder op de hortensia in mijn tuin.
Toen pas viel me op dat het hartstikke koud was en daar kunnen zulke vlinders helemaal niet tegen, veronderstelde ik. Het verbaasde me dan ook niet dat hij bewegingloos bleef zitten, de vleugels dichtgeslagen. Bibberend, nam ik aan.
Even later ging ik poolshoogte nemen en hij sloeg af en toe zijn vleugels open. Warming-up of laatste stuiptrekkingen?
Op Wikipedia wilde ik toch even nagaan of het inderdaad een dagpauwoog was. Dat had ik goed gezien. Maar ik las ook dat dit een van de vlinders is die tot overwinteren in staat is.
En dat blijken ze soms in huis te doen. Ai !

zondag 10 oktober 2010

Herfstdraden

Herfstdraden schommelen behoedzaam in het zachte licht, de spin in het web lijkt zich te koesteren in de zondagzon.
Terwijl ik vanmiddag in de tuin zit te genieten, schieten alle jaargetijden door mijn hoofd. De clematis beleeft een tweede, of zelfs derde, bloei en vlinders vallen er vandaag ook nog te spotten.
Ineens klinkt in de zondagsrust dat ijle geluid van een naburige blokfluit en even denk ik een kerstliedje te horen. Tikkeltje vroeg, maar wil je over ruim twee maanden kunnen vlammen met 'Stille nacht, heilige nacht', dan moet je goed oefenen.
Het blijkt toch iets profaans te zijn. Dan rust mijn blik op de kerstboom, in een pot op het terras. Het lijkt nog maar eergisteren dat ik hem, ontdaan van ballen en andere versierselen, buitenzette. Ik moest eerst een geschikte plek in de tuin zoeken. Daar kon hij niet op wachten, hij is alvast vrolijk gaan uitlopen en solliciteert nu met frisgroene pluimpjes opnieuw naar een functie als kerstboom.
Die twee maanden vliegen vast ook wel voorbij, nauwelijks de moeite om hem nog te poten. Ik denk dat ik hem die baan maar gun.

vrijdag 8 oktober 2010

Gestolen tijd

Terwijl ik deze dagen bijna omkom in het werk, heb ik net in een gestolen halfuurtje een rondje Binnenveld gefietst.
Hoezo, gestolen? Het is toch zeker mijn eigen tijd.

Vreemd en dom dat ik het nog te vaak vergeet. Het was zelfs een belangrijke reden om eigen baas te worden. Dus ook baas over mijn tijd.
Met enige compassie bekijk ik de werknemers van aanpalende bedrijven die zichzelf in de middagpauze luchten langs de Nieuwe Kanaal. Maar zij beginnen straks aan hun weekeinde, terwijl ik dat deels nodig heb om achterstallige werkklussen uit te voeren. Klussen, het klinkt zo zwaar. Ik heb ze helemaal zelf bedacht. Bovendien ben ik met zoveel leuke activiteiten bezig.
Maar zovéél, en daar knijpt het nu even.

Nog geen half jaar geleden wist ik het allemaal zo goed. Stap voor stap in het berglandschap van Nepal waren ruimte en tijd onbegrensd.
Ik weet het sindsdien nog sterker. Hoe meer ik in het moment ben, hoe meer tijd ik ervaar. Maar als ik me door de dag heen jaag, vliegt de tijd des te harder. Weten is één ding, maar doen - eigenlijk niet doen - valt tegen in de praktijk.

Hardleers was ik overigens zelfs daar nog. Toen mijn horloge het begaf, maakte me dat toch onrustig. In een dorpje kon ik alleen een nepedelsteen blingbling exemplaar kopen, dat nu geen dienst meer doet. Misschien moet ik het weer in het zicht leggen. Het kan me ervan doordringen dat ik de tijd moet stelen om hem te winnen.
Het klokje geeft me het goede voorbeeld, het staat al tijden stil.

N.B. Zo druk, en dan wel tijd besteden aan een nieuw blog?
A. het is een blog over tijd en die zet ik zo ook even stil B. ik vind het gewoon leuk en C. dan werk ik vanavond wel weer over. Eigen baas immers.


dinsdag 5 oktober 2010

Lifter

Vandaag heb ik een lifter meegenomen. Onvrijwillig, en vermoedelijk was dat wederzijds. Hopelijk kent deze roadmovie voor de andere partij toch ook een happy end.
Toen ik vanmorgen wegreed in het donker, dacht ik vogelpoep te zien op mijn voorruit. Ik was al een eind op weg toen ik plotseling bij daglicht zag dat het een slak was.
Manmoedig klemde hij zich vast aan het glas. In plaats dat hij dekking zocht achter de ruitenwisser schoof hij met een ...-inderdaad-gangetje naar de rechterkant van de auto.
Gelukkig arriveerden we zonder brokken in Amersfoort. Daar hield voor mij ons samenreizen op. Bovendien, wat moet zo'n diertje bij een bedrijfstraining 'Vlot en helder schrijven'? Dus heb ik hem met blote vingers van mijn auto geplukt en geparkeerd op een beukenblad.
Ik veronderstel dat de bosrijke omgeving hem beter bevallen is dan aan het eind van de dag weer een dodenrit op de motorkap terug naar Wageningen.

maandag 4 oktober 2010

Webblog

Ik ben voor bijna alles bang geweest, om maar eens een bekende dichtregel te citeren van Vasalis (gedicht: 'Angst'). En nog steeds heb ook ik mijn angsten.
Maar voor spinnen ben ik nooit van mijn leven bang geweest. Als ik ze binnenshuis aantref, zet ik met mijn blote handen allerlei levensreddende acties op touw om ze buiten de ruimte te geven. Soms lijken ze alleen niet zo veel zin in buitenlucht te hebben en kost ze dat, in een combinatie van hun tegenstribbelen en mijn onhandigheid, een ledemaat.
Vandaag trof ik bij mijn achterdeur een prachtig specimen van de kruisspin aan en niet veel later aan de bovenrand van de deur nog een. Traag sponnen zij hun webben. Terwijl ik hun activiteit bestudeerde, kwam ik er niet achter of ze bezig waren met omtrekkende bewegingen lijntjes naar elkaar te werpen. Me Tarzan, you Jane, of was het eerder een slaapverwekkende scène uit de film Arachnafobia?
Bewonderend stond ik te kijken naar hun fijne motoriek. Toen ik echter een foto wilde maken en mijn mobieltje onhandig manoeuvreerde, raakte ik even een web. Het trilde alleen licht, maar ik hoorde mezelf fluisteren: 'Sorry.'
Als dat op deze Dierendag geen gepaste eerbied is.

zondag 3 oktober 2010

Mooi weer

Veel voornemens heb ik niet gemaakt toen ik drie maanden geleden met dit weblog begon. Maar eentje was: in hemelsnaam begin niet over het weer!
Toch, na zo'n prachtige nazomerherfstdag kan ik het niet laten.
In de zuidelijke provincies leek iedereen zichzelf uit te laten, te voet, per fiets en in de cabrio. De korte broeken en sandalen mochten er ook nog weer even uit.

Het was een dag om ten volle met alle zintuigen te proeven.Vanavond stond ik min of meer meditatief te snoeien in mijn tuin. De zon was verdwenen, het begon al wat te schemeren en de vogels waren stil. Tot plotseling een vogel een machtig lied aanhief.
Mijn snoeischaar zweeg en ineens kwam Pallieter in mijn gedachten, levensgenieter en schepping van de Vlaamse auteur Felix Timmermans. Pallieter (verschenen in 1916) is de eenvoudige, blijmoedige man die het carpe diem in zijn eigen taal tot levensmotto verhief: Melk de dag.
Bijna veertig jaar geleden schreef ik in een notitieboekje citaten die me aanspraken. Daar met mijn snoeischaar vanavond bij de rozenstruik, luisterend naar de vogel schoten me de woorden van Pallieter te binnen.
Ik heb mijn citatenboekje er even op nageslagen. Pallieter gaat naar het beeld van 'Ons Lievevrouwke' (de H. Maagd Maria bij de katholieken).
En hij stak vóór haar wassen beeldeke een keerseken aan en zei: "As da schoe weêr ij schuld is, dan heddet verdind."
Wonderlijke herinneringen en gedachtekronkels, dankbaarheid en weemoedigheid om een voorbije mooie dag.