Helemaal weg

Ruim drie weken was ik weg, helemaal weg. En nu ben ik terug, maar nog niet helemaal terug. Ik ervaar weer eens het effect van onze snelle manier van verplaatsen: zo - hop! - met het vliegtuig naar een totaal andere wereld. Maar mijn geest kan dat niet bijbenen en ik ben het eens met de wijze woorden die ik ooit hoorde: Het lichaam reist te paard, maar de ziel gaat te voet.

Drie weken was ik in Nepal, waarin ik de meeste tijd te voet ging. Dat tempo kon mijn geest bijhouden, al kon mijn hoofd soms niet bevatten wat mijn ogen waarnamen. Onbeschrijflijke landschappen, de hardheid van het bestaan voor de inwoners, contrasten met thuis.
En nu ben ik anderhalve dag thuis en ligt mijn rugzak nog steeds onuitgepakt op het tapijt. Ik beschouw de stapel kranten na een volkomen nieuwsvrije periode en zie dat het Catshuisoverleg nog immer voortduurt.
Bij de jarige grootgrutter pijnig ik mijn hoofd over de keuze van groenten en toetjes. Op de kassavraag of ik mini's wil, zeg ik maar nee, omdat ik geen idee heb waar dit over gaat. Buiten vraagt een jongen of ik mini's heb. Wat heb ik gemist?

Heb ik iets gemist?
Op dit moment mis ik de pure lucht, de weidsheid, stap voor stap door het adembenemende landschap, in goed gezelschap. Eenvoudig leven in het moment.

Maar vasthouden aan die reiservaringen is níet leven in het hier en nu. Nú is bijvoorbeeld de inhoud van mijn rugzak die nodig in de wasmachine moet.
Ik neem de tijd om het nu te negeren en in mijn hoofd, - en soms ook op dit weblog -, terug te reizen naar daar en toen.