zondag 30 september 2012

Geheime tuin

Met gesloten ogen liet ik de najaarszon mijn wangen strelen en ik luisterde naar de vogels. Maar lang hield ik dat niet vol, te veel moois om met mijn ogen dicht te blijven zitten op die bank.
Vlinders leken zich nog even uit te sloven, bijen peurden de laatste honing uit de bloemen en de planten bloeiden nog altijd verrassend uitbundig. Het licht was mild en ik voelde me bevoorrecht dat ik daar zo stil kon zitten.

Geen rondje Binnenveld besloot ik vanmorgen en ik fietste over de Grebbedijk naar het Opheusdense veer. Oversteken met de veerpont bezorgt me altijd een flard vakantiegevoel. Over de Rijnbandijk terug naar Wageningen, tot ik ineens weer dacht aan zowat het best bewaarde - in elk geval het mooiste - geheim van de Betuwe.
Geen mens was er te zien toen ik de smeedijzeren poort openduwde. Het verraste me hoeveel bloemen er bloeiden, niet gehinderd door de kalender die op een haar na Oktober dicteert. Vrolijk geel, zoet roze en stemmig paars. Verscholen in de vijver bloeide nog een waterlelie.

Ik vind dat je zuinig moet zijn op goedbewaarde geheimen en zeker op oases van rust, want voordat je het weet zetten meubelboulevardverveelden op zondag massaal koers naar jouw stille plek.
Maar ik vind het ook asociaal om het helemaal voor mezelf te houden.


Welnu, de Kasteeltuin in Hemmen, dit jaar nog tot 31 oktober geopend.
Hou het stil!


http://www.kasteeltuinhemmen.nl/

zaterdag 29 september 2012

Vol energie en geestdrift

Vol energie en geestdrift hebben Jacqueline van Bergeijk en Petra de Vree hun schouders gezet onder de tentoonstelling Point of no Return in Wageningen. In de aanloop naar de expo die op 2 november opengaat, maak ik interviews met deelnemende kunstenaars, die verschijnen in een aantal media. Gisteren verscheen het eerste interview met de twee initiatiefnemers in de Veluwepost.
Hieronder volgt het volledige verhaal.




Initiatiefnemers grote tentoonstelling ‘Point of no Return’ in Wageningen 

‘Als je niet komt, is je kans voor altijd voorbij’

WAGENINGEN - Op 2 november opent in Wageningen de tentoonstelling Point of no Return waaraan 22 kunstenaars meedoen. In interviews besteden we aandacht aan ‘the making of… Point of no Return’.

Ze zitten vol positieve energie en hun eigen ideeën smeken om uitvoering in kunst. En toch offeren de Wageningse kunstenaressen Petra de Vree en Jacqueline van Bergeijk vrijwillig maanden op om een tentoonstelling te organiseren.
Wat bezielt ze om zoveel tijd te stoppen in Point of no Return?
Het idee voor het thema vond Petra de Vree bij de Maya-voorspellingen dat op 21 december 2012 de wereld een ingrijpende omwenteling wacht. Ze heeft vijftien jaar in het buitenland gewoond en gewerkt. ‘Ik geloof zelf niet in die voorspellingen, maar ik merkte in Guatemala hoezeer het dagelijks leven doortrokken is van Maya-rituelen. Daarom wilde ik juist in 2012 iets doen met kantelpunten, keerpunten.’
Petra’s idee viel in goede aarde bij Jacqueline van Bergeijk en al snel wisten ze dat ze samen deze tentoonstelling wilden dragen. Het thema sloeg aan bij verrassend veel leden van het Platform Beroepskunstenaars Wageningen.
Jacqueline (links) en Petra 

  

Kunstcoaches
Kunstenaars uit verschillende disciplines – fotografie, ruimtelijk werk, schilderijen, literatuur –werken momenteel met het thema. Ze kregen begeleiding van kunstcoaches Jos van Gessel en Ineke Kaagman.
Jacqueline: ‘De coaches hebben allerlei luikjes opengezet en daardoor lieten zij kunstenaars over hun eigen grenzen kijken. Iedere kunstenaar kan op een unieke manier met het thema omgaan. Velen hebben dan ook een bepaald moment of kantelpunt uit hun eigen leven uitgewerkt. Dat levert heel gevarieerd werk op.’
Jacqueline werkt ruimtelijk met textiel. Zij heeft haar werk voor de tentoonstelling grotendeels klaar. Petra, die meestal met klei werkt, heeft het thema inmiddels van alle kanten bekeken en uitgeprobeerd, maar ze kwam er nog niet aan toe haar eigen werk te maken.
Je kan met dit thema een dramatisch zwarte kant uit, maar zowel Petra als Jacqueline kiezen voor een positieve lading. Ze zijn het erover eens dat kunst vragen mag oproepen, twijfels mag benoemen, maar het moet niet alleen zwart zijn. Jacqueline: ‘Het leven is voor sommigen al moeilijk genoeg. Het spreekt vanzelf dat kunst niet alleen mooi moet zijn, er moet wel spanning in het werk zitten.’
‘Ik heb in de derde wereld veel ellende gezien,’ zegt Petra. ‘Daardoor voelt het voor mij elitair om ons leven hier dan zwart af te schilderen. Ik wil vooral uitgaan van wat wél mogelijk is.’

Energie

Door de organisatie schiet hun eigen werk er bij in, maar dat hebben ze er graag voor over. Petra: ‘Het geeft je zoveel energie als je ziet dat al deze kunstenaars zich aangesproken voelen door het thema.’
Waarom mogen mensen Point of no Return niet missen?
Jacqueline: ‘Het is zo’n bijzonder thema met heel uiteenlopend werk. Kom kijken en laat je verrassen.’
Petra: ‘Als je niet komt, is je kans voor altijd voorbij.’
Met recht een point of no return. 

Annie van Gansewinkel / Foto: Laurent Umans
 




 

donderdag 20 september 2012

Oude stiel

Vandaag heb ik maar liefst twee interviews gehad. Nee, niet gegeven, maar afgenomen. En morgen staat er al weer een op de planning. Deze weken oefen ik namelijk af en toe weer mijn oude stiel van journalist uit.
Op 2 november opent in Wageningen de grote tentoonstelling 'Point of no Return', van het Platform Beroepskunstenaars Wageningen. Ik zit in die club, doe mee aan de tentoonstelling en help mee met de PR.
In de aanloop naar de tentoonstelling maak ik een serie interviews van 'the making of...' Hoe kwamen initiatiefnemers Jacqueline van Bergeijk en Petra de Vree tot hun plan voor de tentoonstelling en hoe bereiden deelnemende kunstenaars zich erop voor?
Mijn interviews zijn bestemd voor enkele regionale media, voor social media en websites.
Als ik dan zo in gesprek ben en alles mag vragen wat ik wil, besef ik weer hoe leuk ik het vond om journalist te zijn. Ik hield er 15 jaar geleden vrijwillig mee op, omdat ik meer tijd wilde hebben voor het schrijven. Ik heb nooit spijt gehad van die beslissing, maar ik geniet er nu wel van om louter de leuke kanten van het vak te ondervinden. Geen te lange redactievergaderingen, niet een toenemende hijgerigheid en hyperigheid in het vak, maar een eigen invulling geven aan mijn ideeën.
Weer ervaar ik hoe heerlijk het is om te praten met mensen die enthousiast ergens mee bezig zijn. Of dat nou kunstenaars zijn zoals nu, of zoals destijds politici, ondernemers of die wereldkampioen kweker van zebravinken.

Tussen de bedrijven van die interviews door moet ik wel nog zorgen dat ik mijn eigen aandeel in de tentoonstelling afmaak. Zoals het er nu uitziet, worden het vijf gedichten, vooral over persoonlijke keerpunten. Het vijfde gedicht is niet meer dan los zand en over de vormgeving van de gedichten heb ik nog maar heel rudimentaire gedachten.
Kortom: het wordt onderhand tijd dat ik ook eens de rust neem voor 'the making of' mijn eigen werk.


Weblog 25 aug. 2012 over Point of no Return
 

maandag 17 september 2012

Tongval

Journalist en presentator Twan Huys heeft er in zijn carrière nooit last van gehad dat hij is opgevoed in een Limburgs dialect (een mix van Venloos, Horsts en Sevenums). Sterker nog, volgens mediacoach Judith Bosch geeft zijn zuidelijke tongval juist iets unieks aan zijn presentatie.
Nadat Twan Huys na de Academie voor Journalistiek in Tilburg bij de regionale omroep Zuid ging werken, vroeg hij zich wel eens af of die zuidelijke achtergrond hem niet zou belemmeren als hij voor een 'Hollandse' omroep wilde werken. Maar toen hij die stap zette, bleek dat geen enkel probleem te zijn. Hij hoefde niet eens zijn zachte G af te leren.
De ervaringen van Twan Huys kwamen vanavond ter sprake in het NTR-programma Dat is andere taal!
Twan Huys kwam enkele jaren na mij in de journalistiek terecht en zoals uit het gesprek met Judith Bosch bleek, was de houding tegenover dialectgekleurde stemmen toen aan het veranderen. Tot die tijd gold de tongval van het westen als de norm.
Tijdens mijn studie aan de Academie voor Journalistiek deed ik in 1983 mijn stage bij Radio Nederland Wereldomroep in Hilversum. Ik deed er vooral redactioneel werk, maar ik greep ook de kans om op enkele andere afdelingen mee te lopen. Ik was benieuwd of mijn stem radio-proof zou zijn en vroeg of ik vrijblijvend een stemtest mocht doen.
Resultaat: mijn stem was op zichzelf goed, maar vanwege mijn tongval zou ik niet geschikt zijn voor de landelijke radio, eventueel wel bij een zuidelijke omroep.
Gelukkig is er sindsdien wel wat veranderd, al erger ik me soms aan het ondertitelbeleid bij de omroepen. Komt er iemand uit noord-, oost-, of zuid-Nederland in beeld, dan wordt er ondertiteld. De vermeende superioriteit van de Randstad. Alsof iemand in plat-Amsterdams zo makkelijk te verstaan is.

Boeiend trouwens om Twan Huys en zijn ouders te horen over het verschil tussen praten in het Nederlands of in het dialect. Ik kon het wel meevoelen. Dialect praten is meer dan je uiten in je moedertaal, het is ook je cultuur als basis erkennen en waarderen.

NTR-programma 'Dat is andere taal!' - 17 sept. afl. met Twan Huys

vrijdag 14 september 2012

Dag van de Scheiding

Op de website van
Villa Pinedo is
de hele brief te lezen
Velen zal het zijn ontgaan, weinigen zullen het ook op de kalender zetten, maar het is vandaag de Dag van de Scheiding. Voor de derde maal in successie vragen familierechtadvocaten en mediators aandacht voor een goede afhandeling van een scheiding, onder het motto 'Scheiden doe je samen'.
Scheiden doet lijden. Zeker als er kinderen zijn, is het van belang de scheiding met zo min mogelijk blijvende schade te regelen. Kinderen worden immers al te vaak kind van de rekening.
Ik ontdekte de geweldige website Villa Pinedo die bedoeld is voor kinderen van scheidende of gescheiden ouders. Verhalen ter herkenning, berichten van steun, tips en sinds gisteren een ontroerende brief: Aan alle gescheiden ouders van Nederland.
Daarin vragen kinderen beider inzet voor een goed 'nahuwelijk'.

Zelf kom ik uit een bevoorrecht gezin met ouders die tot hun dood een goed huwelijk hadden. Toch komen er in mijn kinder- en jeugdboeken nogal wat kinderen van gescheiden ouders voor, zoals in Reisgenoten gezocht, Droumers en drammers, Steken onder water, Koffer-Koen, Papa zonder grenzen en Zat.
In de eerste drie boeken is de scheiding een gegeven, in de laatste drie titels maakt de scheiding wezenlijk deel uit van het verhaal. Gescheiden ouders in zes op de ongeveer twintig jeugdboeken die ik heb geschreven. Dat strookt min of meer met het gemiddelde van 1 op de 3 huwelijken die tegenwoordig in een scheiding eindigen.
In Er zit een feest in mij!, de dichtbundel voor kinderen die enkele weken geleden bij Querido verscheen, staat mijn gedicht 'Niks met een blije strik' dat ik hier vandaag weergeef als steunbetuiging aan alle kinderen met gescheiden ouders.

Niks met een blije strik                                    



Opgetogen maken ze mijn rekensom:
twee papa’s en twee mama’s,
vier oma’s en vier opa’s.

Dus als jij jarig bent,
bofvogel,
vier je dubbel feest
hiep hiep hiep
en hiep hiep hiep
plus, tel maar uit,
dubbelveel cadeaus.

Dubbelveel cadeaus
ik hoef ze niet
ik hoef de helft niet eens.
Alleen dat klopje ’s morgens op mijn deur
vol verwachting klopt mijn hart
‘Er is er een jarig’.
Een helder en een brom
zoals ooit.
Dan is zelfs niks goed.

Niks
mooi verpakt
omwonden met een blije strik
en van jullie samen.



Eerder weblog over scheiding

donderdag 13 september 2012

Mindmap (2)

Voor de tweede maal in enkele weken bezocht ik gisteren de manifestatie Mindmap in Venray. Er zaten voor mij nog wat missing links in het uitgebreide programma dat kunst en psychiatrie bij elkaar brengt.
Deze keer wilde ik vooral de Servaashof bezoeken, de psychiatrische afdeling waar destijds de mannen waren ondergebracht. Vorige keer zag ik in de Annakapel een portrettengalerij van bewoonsters.
In de voormalige keuken van de Servaashof hingen de portretten van enkele bewoners van toen. De stoere levensgrote tatoeages op hun armen konden niet hun onzekerheid en kwetsbaarheid verhullen. Een man, afhangende schouders en een verontruste blik in de ogen, leek beducht op nog meer onheil.
Het raakte me diep te beseffen hoe het leven voor sommige mensen echt te zwaar is om te dragen.
Ook was er werk te zien van onder meer Marlene Dumas en Marina Abramovic.
Een videoinstallatie van Aernout Mik toonde een fascinerend beeld van mensen in het magazijn van een supermarkt. Zonder enige vorm van contact is ieder voor zichzelf bezig met het vertrappen, verbrokkelen of verpulveren van spaghetti, chips en toiletpapier. Wezenloos, nutteloos en destructief.

In Paviljoen J hingen onthutsende zelfportretten van Philip Akkerman.
Daar was ook een opstelling van science-fictionachtige engheid 'The super genetic market'. Potjes met de bouwstoffen voor bv. politician, slave, anticonformist, gay, immoral, dreamer, wise.

Over wijs gesproken. In de Petrus' Bandenkerk stond ook een onderdeel van de manifestatie Mindmap, te midden van het gregoriaans gezang en de soms aandoenlijk eenvoudige heiligenbeelden een wat wezensvreemd verschijnsel.
De zwarte Zetel der Wijsheid, bijna drie meter hoog, nodigde ons uit plaats te nemen op de schoot van de oermoeder.

Of mij de wijsheid deelachtig is geworden? Ik weet het nog niet. Wijsheid komt met de jaren, dus een inhaalslag in één dag lijkt mij wel erg snel.


Weblog over eerder bezoek aan Mindmap
Installatie Aernout Mik - uit Rabo kunstcollectie

Verzin het maar!

Verzin het maar!
Zo heet de korte cursus creatief schrijven die ik in oktober geef voor de Volksuniversiteit Wageningen.
In drie lessen leer je hoe je fantasie of werkelijkheid kunt weergeven in verhalen of gedichten.
Het kan over jezelf gaan, over bekenden, maar ook over een wildvreemde. Onderwerpen zijn onder meer: hoe kom je op ideeën, welk perspectief kies je, hoe bouw je een verhaal op.
Voor mensen met en zonder schrijfervaring.
De cursus is in Wageningen op woensdag 3, 10 en 17 oktober, telkens van 13.30-16.00 uur.
Op dit moment zijn er nog plaatsen vrij.
Meer informatie en aanmelden bij de Volksuniversiteit Wageningen: 0317-415234; wageningen@volksuniversiteit.nl

Website Volksuniversiteit Wageningen

dinsdag 11 september 2012

Groei, groeier, groeist


Toen (2009)
Deze maand precies drie jaar geleden verhuisde ik weer naar een huis met tuin. Afgezien van studentenkamers en een onderbreking van zeven jaar op een flat heb ik mijn hele leven in huizen met tuinen gewoond, een zelfs met een enorme tuin. Ik heb de afgelopen drie jaar enkele ontdekkingen gedaan:
* wat is het fijn om weer op de grond te wonen
* wat is het heerlijk om een tuin te hebben
* wat houd ik toch van een vijver, die andere dieren en planten met zich meebrengt
* een tuin hoeft niet groot te zijn
* bijna alles wat wil groeien, mag groeien. Officieel onkruid herken ik wel, maar mijn definitie van onkruid is: alles wat ik niet in mijn tuin wil en wat zich ook nog eens lastig laat verwijderen
* en vooral: liever dan tuinieren zit of hang(mat) ik in mijn tuin.
Wie de foto's vergelijkt van 3 jaar geleden en nu zou eens kunnen denken dat ik groene vingers heb.
Nu
Nee hoor, een onvervalst staaltje van de vitaliteit van de natuur.

Ik vrees echter dat ik dit najaar en volgend voorjaar niet aan rigoureus tuinwerk ontkom. Dat wordt dus vijver uitbaggeren, zagen, snoeien, knippen en wieden.
Maar snoeien doet groeien. Gelukkig maar.

donderdag 6 september 2012

Nieuwe cursus: Kinderverhalen 2

Mijn aanbod schriftelijke cursussen is per 1 september weer uitgebreid. Kinderverhalen schrijven 2 is nu beschikbaar voor mensen die schriftelijk/online willen deelnemen. De cursus is bestemd voor oud-deelnemers aan mijn eerste cursus Kinderverhalen schrijven en voor mensen die al schrijfervaring voor kinderen hebben.

Klik op de afbeelding om
de foldertekst te vergroten

Ik heb de cursus de afgelopen tijd ontwikkeld omdat er bij oud-cursisten behoefte aan een vervolg bleek te zijn. Bovendien wil ik graag nog meer van mijn kennis en ervaring als kinderboekenschrijver overdragen.
De vervolgcursus bestaat uit vijf lessen met theorie, oefeningen, huiswerkopdrachten, tips en verwijzingen.
Inhoudelijke thema's zijn onder meer: personages, doelgroep, tijd, opbouw, fantasie en werkelijkheid, hoe bereik je je lezers.
Schrijftechnisch besteedt de cursus aandacht aan: associatief schrijven of in een strakke vorm, de eerste zin, wat is een goed einde, kan het korter, en ritme.
De prijs is 110 euro voor het lesmateriaal inclusief correctie van huiswerkopdrachten en een extra correctiemogelijkheid kort na afloop van de cursus.
De hele maand september geldt een introductiekorting van 10 euro.
Als je op de afbeelding klikt, kun je de folder alvast lezen.
Wil je meer informatie of een folder en inschrijfformulier, mail me dan:

Informatie over mijn zeven andere schriftelijke cursussen vind je op mijn website (klik op Cursussen). Actuele informatie over mondelinge cursussen is er te vinden bij de Agenda.

woensdag 5 september 2012

Mindmap (1)

'Wellness Skull'
Atelier van Lieshout
in Odapark
'Jij hoort in Venray thuis.' Als kinderen zeiden we dat vroeger in Weert wel eens met stelligheid tegen elkaar als iemand zich 'abnormaal' gedroeg. Venray stond in Limburg voor 'het' gekkenhuis, zoals bijvoorbeeld Vught dat was voor Brabant en Wolfheze voor Gelderland.
Als volwassene weet ik heel wat minder zeker wat gek of abnormaal is. Ik las pas dat een op de vier mensen in Nederland ooit in zijn leven een psychiatrische aandoening krijgt. Ook schijnt het brein van kunstenaars soms verdacht veel te lijken op dat van psychiatrische patiënten. Genialiteit en krankzinnigheid, waar ligt de grens? En wie bepaalt trouwens wat normaal is?
Ik heb films gezien over krankzinnigheid, zoals lang geleden 'One flew over the cuckoo's nest'. In de jaren 70 las ik boeken over anti-psychiatrie, van Steven de Batselier en van Jan Foudraine 'Wie is van hout?'.
Maar hoe het voelt om krankzinnig te zijn, daar heb ik -goddank - geen ervaring mee.
'Horsetherapy' (2010)
Andrea Lehmann
Vorige week op een tentoonstelling kreeg ik daar voor het eerst een heftige en beklemmende impressie van. Ik was in Venray, op Sint Anna, de voormalige inrichting voor vrouwen.
In een van de zalen hingen kunstwerken die me bij de strot grepen. Heel even voelde ik de angst, de machteloosheid, hoe het moet zijn als je waanbeelden hebt. Wanneer de hond verkeert in een bloeddorstige wolf of de verpleegster aan je bed een paard lijkt te zijn geworden. Dan kan iedereen zeggen dat je het niet goed ziet, dat het, heus, gewoon een hond is, of een verpleegster. Maar jij blijft die bedreigende beelden zien, ze weten niet van wijken.
Ik knipperde met mijn ogen en liep de zaal uit, de zachte nazomerzon en de vrijheid in. Maar ook vol deernis met terugwerkende kracht voor de mensen die daar soms vele tientallen jaren opgesloten zaten. Zoals die vrouw die er tot haar dood verbleef, terwijl later duidelijk werd dat ze geleden moest hebben aan een postnatale depressie. Haar leven lang opgesloten, omdat ziektebeeld noch behandeling in die tijd bekend waren.
In de Annakapel hangen de portretten van vele vrouwen die daar tot in de jaren 40 verbleven. De meesten zien eruit zoals jij en ik er in die tijd uitgezien zouden hebben. Toen ik door de gangen en zalen liep, kon ik niet ontkomen aan de gedachte dat je daar wel gek moest worden als je het niet was. Soms werden mensen er ook vastgezet, omdat ze niet binnen de norm pasten. Opname betekende meer dan eens levenslang.
De tentoonstellingen die ik die middag zag op het Annaterrein en in het Odapark vormen maar een klein deel van de grote manifestatie Mindmap in Venray waarin kunst en psychiatrie samenkomen. Er zijn bv. ook tentoonstellingen in de Servaashof, waar de mannen waren ondergebracht. In telefooncellen zijn verhalen en gedichten te horen en er zijn optredens en workshops.
Kunstenaars van naam zijn vertegenwoordigd op Mindmap, zoals Andy Warhol, Joseph Beuys (in de ijzingwekkende obductieruimte), Marlene Dumas, Jan Fabre en Atelier van Lieshout.
Mindmap duurt nog tot 14 oktober en is gratis toegankelijk.
Op de website van Mindmap zijn o.m. filmpjes te zien die een goede indruk geven van de verscheidenheid aan tentoonstellingen en optredens.
http://www.mindmapvenray.nl/ 

maandag 3 september 2012

Intensieve ethiek


Gisteren had ik het hier over het beeld van 'De Zaaier' op de campus van Wageningen Universiteit. 'Wie wind zaait, zal storm oogsten', dacht ik vanmorgen toen ik dagblad Trouw uit de brievenbus haalde. Aalt Dijkhuizen, de hoogste baas van de universiteit, waarschuwt in een interview dat we in Nederland de intensieve landbouw niet in de ban moeten doen.
Op een steenworp afstand van De Zaaier liggen ook de Spijspotten (De dans van de spijspotten, kunstwerk van Bas Maters), symbool van voedselvoorziening, een van de aandachtspunten van Wageningen Universiteit.
Het verhaal van Dijkhuizen is gecompliceerd zoals ook de mondiale voedselvoorziening niet in snelle en simpele oplossingen te verbeteren is. Een verwarrend verhaal ook, want we moesten toch van die intensieve landbouw af? En een gevaarlijk verhaal, want links, rechts, groen en grijs gaan er meteen mee vandoor om het eigen gelijk aan te tonen.
Intensieve landbouw in Nederland is nodig zegt Dijkhuizen in Trouw, want: 'We moeten straks negen miljard mensen voeden die ook nog eens steeds meer vlees en zuivel willen eten.' Waarom zouden ze dat willen? Omdat het westen zegt dat elke dag vlees op je bord hoort bij welvaart? Ons vlees dat indirect nu al een enorme aanslag betekent op grond en milieu in de Derde Wereld.
Meer zorg voor dierenwelzijn is vaak duurder en kan slecht zijn voor het milieu. Wat beter is voor het milieu, hoeft op de korte termijn niet goed te zijn voor mens en dier. Wat goed (lees: goedkoop) is voor de mens, is dat niet voor het dier.
Hoe kan ik als consument, ondanks al die keurmerken, een integere keus maken? Kies ik voor meer dierenwelzijn en biologisch vlees, dan schaad ik het milieu misschien wel meer. Vleesvervangers schijnen uit milieuoogpunt ook niet altijd zuiver op de graat te zijn. En mag ik, -als westerling al hoog torenend op de piramide van Maslov, met de luxe om aan welzijnsvragen toe te komen -, mijn vinger opheffen naar de Afrikaan die zich eindelijk vlees kan veroorloven? Zeggen dat het niet goed is voor zijn lichaam en voor ons milieu?

Ik wil een keus kunnen maken vanuit zorg en respect voor mens én dier én milieu, kortom: voor die ene aarde die we hebben. Het lijkt me een uitdaging voor wetenschappers om onderzoek te doen naar voedselvoorziening die zowel mens als dier als milieu ten goede komt. Weten is meer dan meten. Maar dan moet wetenschap wel vrij en onafhankelijk zijn van geldgevers als overheid, industrie en de eigen wetenschappelijke incrowd.

Als die nou allemaal eens een flinke stap terugdoen en plaats maken voor intensieve ethiek.

Interview met Aalt Dijkhuizen (WUR) in Trouw, 3 sept. 2012




zondag 2 september 2012

De hei zien

Ik ging naar Ede om de hei te zien. Dit jaar zou het me niet gebeuren dat de hei al weer uitgebloeid was voordat ik het in de gaten had.
Dus stapte ik vanmorgen op de fiets en reed eens niet waterwaarts (richting Grift of Rijn), maar zette koers naar de Ginkelse Heide.
Bij het passeren van de campus van Wageningen Universiteit zag ik dat het beeld van 'De Zaaier' er een nieuwe plaats heeft gekregen na de verhuizing vanaf de Costerweg. Hij staat nu voor het gebouw Orion dat volgend jaar klaar moet zijn. Voor mijn gevoel is hij daar nog niet helemaal geaard.

Bij de Ginkelse Heide werd duidelijk dat ik niet de enige was die de bloeiende hei kwam opzoeken. De regio liet zichzelf uit, wandelend, op de fiets, spelend met vliegers en radiografisch bestuurbare voertuigen.
Maar in het vervolg van mijn fietstocht waren er ook hele stukken waar ik geen mens tegenkwam. Zondagse rust.
Ik ben niet zo'n georganiseerde fietser met kaart en routeplanning. Die zouden me trouwens ook niet helpen. Mijn slechte oriëntatievermogen en mijn eigenwijsheid vormen een vertrouwde én verrassende combinatie. Weliswaar werd de fietstocht langer dan ik had gedacht, maar ik kwam weer eens op volledig onbekend terrein. Altijd leuk na bijna twintig jaar wonen in deze regio.

Ik verdwaalde van knooppunt naar paddenstoel en vond mijn weg over de hei, door de bossen en langs weilanden.
In de bossen viel soms al de geur te ontwaren van herfstige verrotting. Hoewel ik juist de afwisseling van seizoenen in ons klimaat zo waardeer, werd ik bij de eerste blik op de hei wat weemoedig. Dat prachtige paars luidt toch echt onverbiddelijk het afscheid van de zomer in. Er kwam een liedje van verzet in me op: I don't wanna say goodbye to the summer, zong ik luidkeels. Het liedje blijkt helemaal niet zo te heten, maar melancholiek is het wel: Sealed with a kiss. Brian Hyland uit 1962, lees ik op YouTube.

Ik ging naar Ede om de hei te zien en maakte een omweg, maar wel een mooie omweg.

zaterdag 1 september 2012

Schrijver van de maand

Op de website van Kinderzwerfboek ben ik in september Schrijver van de maand. Kinderzwerfboek spoort mensen aan kinderboeken te verspreiden, liefst op ongewone plekken. Wie een boek vindt, mag het lezen, en kan het daarna weer te vondeling leggen. Duizenden kinderboeken hebben inmiddels al hun weg gevonden. Gevers zetten vaak een code in het boek, die vinders op de site melden. Zo kunnen zij traceren welke weg het boek heeft afgelegd.

Zelf heb ik dit jaar ook een aantal boeken van mezelf achtergelaten, in winkels, bus, trein, op een standbeeld. Ik vond het alleen al leuk om plekken te bedenken waar ik de boeken zou neerleggen.
Als Schrijver van de maand vertel ik op de site van Kinderzwerfboek iets over mijn leven en werk, waar ik een hekel aan heb en wat me blijmaakt.
Kinderzwerfboek maakt me ook blij, omdat het boeken binnen bereik van kinderen brengt op een verrassende manier.
Wil je ook kinderen laten genieten van de kinderboeken die je nog hebt, kijk dan op de site van Kinderzwerfboek hoe het precies werkt. 

Website Kinderzwerfboek
Eerder weblog over Kinderzwerfboek