 |
| Week van het Schrijven (9) |
Aan alles komt een eind, om maar eens met een vet cliché te beginnen. Vandaag komt een eind aan de Week van het Schrijven. Daarom gaat dit laatste speciale Week van het Schrijven-blog over de goede afloop.
Laten we wel wezen: iedereen die een boek tot een goed einde brengt, heeft - los van kwaliteit en smaak - een prestatie geleverd.
'Ik wil ook ooit eens een boek schrijven' *), zeggen mensen meer dan eens tegen mij.
'Moet je doen,' antwoord ik dan. Het is belangrijk om te proberen een jarenlange droom te verwezenlijken. Maar diep in me zit ook een duiveltje dat er achteraan fluistert: 'Dan kom je er nog wel achter. Dat een boek schrijven niet niks is, en werken als schrijver ook geen klusje van niks is.'
Is dat gemeen? Het is in ieder geval een stille roep om waardering in deze wereld die overspoeld wordt door boeken en waarin de argeloze tv-kijker de indruk zou krijgen dat een bestseller de regel is.
Toch wil ik tegen iedereen zeggen die de wens heeft een boek (of meer) te schrijven: Geloof in je droom en ga aan de slag. Vertrouw in jezelf, vraag hulp op punten die je niet alleen kunt, blijf kritisch, sta open voor advies, en vaar je eigen koers.
Zorg dat je in de eerste plaats plezier hebt in het schrijven, - hoe moeizaam of confronterend dat proces soms ook is -, dat pakt alvast niemand je meer af.
Aan het letterlijke einde van een boek wijd ik ook nog enkele zinnen. Moet een boek goed aflopen? Die vraag krijg ik van cursisten.
Bij kinderboeken pleit ik wel voor een goede afloop. Maar wat is precies een goede afloop? in ieder geval moet er een lichtpuntje zijn.
In mijn kinderboek Liedje van verdriet verongelukt Judith, het zusje van Esther. Aan het eind vindt Esther troost bij een klasgenoot van Judith en delen ze hun mooie herinneringen. Kinderen ervaren dat toch als een goede afloop.
Met tere zielen van volwassen lezers heb ik minder compassie. Vroeger verslond ik meisjesboeken waarin ze elkaar aan het eind altijd 'kregen'. Nou ja, krijgen. Zij vlijde heur hoofdje tegen zijn corduroy jasje, terwijl hij bromde: 'M'n liefste meiske.'
Dan begint het juist pas! En zelfs de mooiste liefde eindigt met pijn en verlies, al dan niet door de dood. (Geen enkele reden trouwens om er dan maar niet aan te beginnen).
Ik raak geïrriteerd als een op zichzelf goede film zo nodig moet eindigen met een voorspelbaar happy end. Ik heb wel eens de indruk dat dat voor Amerikaanse films bijna een dogma is. De kijker moet in een feel good stemming de bioscoop verlaten. Ik vind het getuigen van minachting van het publiek. Het leven, en films en boeken dus evenmin, is niet voor watjes!
Als ik een boek schrijf, weet ik soms aan het begin al hoe het eindigt. Maar het gebeurt ook dat ik zelf ineens verrast wordt door het einde, of überhaupt dat het op dat moment al eindigt.
In de Extra's bij mijn e-book Zeezucht heb ik laten zien hoe dat einde tot stand kwam. Op een dag had ik het verhaal af, maar het goede einde liet me niet los. De volgende dag voegde ik er nog een bladzijde aan toe. Een slechte afloop volgens een uitgever, maar ik zag dat zelf heel anders. Ik ben benieuwd hoe mijn lezers daar tegenaan kijken.
De Week van het Schrijven is voorbij, het Jaar van het Schrijven gaat verder!
Veel succes én schrijfplezier!
*) Ik wil ook een boek schrijven - mijn artikel voor de website Springest
Tips
* misschien ben je zo blij als je weet hoe je boek eindigt, dat je niet meer verder denkt. Toch is het goed om je af te vragen of dit het enig denkbare einde is. Het kan zijn dat er een minder voor de hand liggend einde is, wat je boek wel verrassender maakt.
* veel lezers zouden een hekel hebben aan een open einde, maar er hoeft ook geen forceerd einde te zijn. Een verhaal kan ook zomaar ophouden.
* bij een spannend boek kun je een deadline (tijdbom, fatale datum, race tegen de klok) het natuurlijke einde van een verhaal laten bepalen.
Informatie over alle activiteiten in de Week van het Schrijven: http://www.weekvanhetschrijven.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten