Ook ik werd getroffen door de hoofdpersonages Mattia en Alice die elkaar raakten, maar elkaar uiteindelijk toch niet konden bereiken. De verwonde kinderen die ze waren, bleven toch te veel doorschemeren in hun volwassen leven.
Inmiddels is er een film verschenen, die ik niet wilde zien, omdat ik bang was dat die alleen maar kon tegenvallen.
Waarom ik dan toch de toneelvoorstelling had gereserveerd, vroeg ik me deze week dan ook ernstig af toen ik naar theater Junushoff in Wageningen fietste? Wel had ik de eerdere toneelbewerking gezien die regisseur Madeleine Matzer maakte van het prachtige boek 'Knielen op een bed violen' van Jan Siebelink. Het toneelstuk met onder meer Cees Geel was anders dan het boek, maar goed!
Madeleine Matzer heeft met 'De eenzaamheid van de priemgetallen' eigenlijk een nieuw werk gemaakt, het raakte me zelfs meer dan het boek. Het ingetogen spel, de onmacht die voelbaar was bij de hoofdpersonages Mattia en Alice, de andere twee acteurs die aannemelijk wisselden tussen verschillende andere rollen. Twee uur lang was ik geboeid, terwijl ik wist hoe het verhaal afliep.Wat me na afloop ook nog wel even bezighield, waren de twee priemgetallen die Mattia op de vloer kalkte. Zo dichtbij elkaar, slechts twee cijfers verschil, maar ver verwijderd van de andere priemgetallen. Het waren veelcijferige getallen die ik niet kon onthouden. Wél dat het ene op 9 eindigde en het andere op 11. Maar - zeg ik dan, als alfavrouwtje - een getal eindigend op 9 kan toch geen priemgetal zijn? Het is immers deelbaar door drie.
Behalve, bedenk ik nu, als er bijvoorbeeld een 1 of 2 voor stond, want 19 en 29 zijn ook priemgetallen.
Het wachten is op het toneelstuk op tv. Dan ga ik die scène eindeloos vertraagd afspelen en de cijfers nauwgezet bestuderen.
Wat een toneelstuk over de diepste gemoedsbewegingen al niet losmaakt.
http://www.matzer.org/matzer-momenteel/de-eenzaamheid-van-de-priemgetallen/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten