Game, set, match

Vorige week is voor mij het nieuwe tennisseizoen weer begonnen. Voor de meeste mensen van mijn club is er geen sprake meer van seizoenen, die tennissen gewoon zomer en winter door. Maar ik ben een watje, hou niet van koud en nat.

Elk jaar weer als ik begin april de baan opstap, kan ik me enigszins voorstellen hoe een koe zich voelt als zij voor het eerst na de winter de wei in mag.
Hoewel ik al vanaf mijn zestiende tennis, is er nauwelijks sprake meer van vorderingen. Zeker de laatste jaren heb ik weinig gespeeld, maar ik blijf het een heerlijke sport vinden. En zoals ik om me heen op de club zie, is het een sport die je tot op hoge leeftijd kunt blijven beoefenen. Zeventigers en zelfs tachtigers laten me soms alle hoeken van de baan zien.

Toen ik mijn tennisschoenen uit hun winterslaap haalde, zagen ze er niet uit alsof ze er nog zin in hadden. Vormloos, afgetrapt en aangevreten.
Aangevreten? Muizen op zolder? Ik hou het er maar op dat het kunststof materiaal van de hakken van binnenuit is verkruimeld.

Een kritische beschouwing van het setje dat ik jaar na jaar gedachteloos aantrek, leert me ook dat ik nog het sweatshirt draag van het 75-jarig bestaan van de club. Dat dateert dus zeker al van meer dan tien jaar geleden.
En de ballen die te weinig uit hun koker komen, murmelen met hun laatste krachten: New balls, please.
De noodzaak is me duidelijk: een nieuwe lente, een nieuwe outfit.


 http://www.nvltb.nl/