Interview over Logeerbeer

Twitblog:

Een leuk interview over Logeerbeer vandaag in het Wageningse weekblad de Veluwepost.

Veluwepost, 18 mei 2012, pag. 6

Vrolijke lezer

Als schrijver word ik helemaal vrolijk van het enthousiasme van Ramin, een jongen van 10 uit Den Bosch. Ramin is namens de provincie Noord-Brabant Senaatslid 2012 voor de Kinderjury. Uit elke provincie is een kind gekozen om een oordeel te geven over de kinderboeken die vorig jaar verschenen. Op 6 juni wordt bekend welke schrijvers met welke boeken zijn gekozen door de kinderen van Nederland. De Senaat heeft daar een speciale stem in.

Ramin is geestdriftig van boeken, maar hij is ook nog eens energiek en inventief in het benaderen van schrijvers en anderen. Zo heeft hij pas eigenhandig zijn Ramin's site tot stand gebracht en het plezier spattert van de website af.
Bezoekers kunnen een bericht achterlaten in het gastenboek of hun mening geven in een poll (bij de eerste peiling gaan de boekenlezers trouwens op kop). Ramin verstuurt zelfs een heuse nieuwsbrief aan wie dat wil.
Aanstekelijk en leuk om te zien hoe een kind warm loopt voor zijn ideeën en daar ook voortvarend uitvoering aan geeft.

http://www.kinderjury.nl/

Kind aan huis

Sinds gisteren ben ik mijn huis kwijt. Dat klinkt dramatisch en dat is het ook een beetje, al is het hoe het leven gaat. Met het overlijden van mijn ouders vorig jaar raakte het huis in Weert achtereenvolgens zijn toegewijde bewoners, zijn ziel en zijn inventaris kwijt.
Het is of de tijd rare spelletjes speelt als ik op Google Maps nog steeds mijn vader zie schoffelen in de voortuin. 
We hebben een jaar als 'een goed huisvader' voor ouderlijk huis en tuin gezorgd, het huis waar ze altijd zo blij mee waren. In goede harmonie hebben mijn twee zussen, mijn broer en ik de afgelopen maanden stukje bij beetje ons verleden door onze handen laten gaan. Geruimd en behouden. Confronterend, verdrietig maar ook heilzaam bij de verwerking.
Bij de notaris heb ik de huissleutel ingeleverd die me bijna mijn hele leven toegang verschafte tot thuis, waar ik kind aan huis was.

Thuis was waar ik niet hoefde te bellen als ik langs wilde komen, waar altijd een bed voor me klaar stond vanaf dat ik op mijn zeventiende het ouderlijk huis uit ging, en toch nooit echt verliet. Thuis waar zorgzaamheid woonde, hoewel de rollen langzamerhand omkeerden.

Het bordje Te koop werd enkele weken geleden verwisseld voor een met de tekst Verkocht, wat gisteren uit de grond werd geschroefd.
Het huis krijgt nieuwe bewoners en dat verdient dit huis dat me dierbaar is. Natuurlijk ben ik ook blij dat het verkocht is in deze tijd dat de huizenmarkt danig op slot zit.
En toch, hoewel ik stevig op eigen benen sta en een heerlijk huis heb, voel ik me nu lichtelijk ontheemd.
Ik wens de nieuwe jonge bewoners in het huis een toekomst die net zo goed wordt als het verleden van ons gezin er was.


Eerder weblog: De draad oppakken

Compliment voor Logeerbeer

Twitblog:

Leuke recensie over Logeerbeer vandaag op de website Leestafel

http://www.leestafel.info/annie-van-gansewinkel

Oase van boeken

Kinderen lezen tegenwoordig niet meer. Hoe vaak verzuchten ouderen (en ook schrijvers) dat niet?
Zelf ben ik daar niet zo somber over. Kinderen lezen nog wel, maar anders. Minder boeken, maar volop teksten via internet bijvoorbeeld. Bovendien schrijven ze wellicht nog wel meer, maar anders. Ze twitteren, hyven en facebooken wat af. Toegegeven, minder kinderen dan in mijn jeugd brengen tegenwoordig hun vrije tijd door met een boekje in een hoekje.

In Nepal, en zeker in het koninkrijk Mustang waar ik twee weken was, zijn boeken een schaars goed. Ik raakte dan ook ontroerd toen ik er op kousenvoeten de bibliotheek van de hoofdstad Lo Manthang binnenstapte. Vanuit de soms modderige en mesterige straatjes kwam ik in een oase van rust en boeken.  In de bibliotheek die enkele jaren geleden met buitenlandse hulp tot stand kwam, heerste een gewijde stilte. De kinderen waren zo verzonken in de boeken dat ze me amper opmerkten.

Kinderen die meer kunnen en meer willen, komen in dit arme gebied in Nepal nauwelijks aan hun trekken. Misschien kunnen ze niet eens allemaal naar school. Ik stelde me voor hoe belangrijk deze bibliotheek kan zijn voor kinderen die hongeren naar kennis, die willen wegdromen in het mooie leven van een fantasieverhaal of boven een atlas naar betere oorden. Even weg uit het te kleine donkere huis, met te veel kinderen en vee, vuil, herrie en smoezeligheid.
Rust, reinheid en rijtjes, boeken keurig in het gelid.
Zo nonchalant vanzelfsprekend voor ons, maar hier wordt het gekoesterd. 

Winkeltje

De meivakantie was nog maar nauwelijks begonnen of drie meisjes maakten hun opwachting bij mijn voordeur.

Ze gingen gedeeltelijk schuil achter drie fors uitgevallen tekeningen die ze opgewekt toonden. Een kunstwerk was figuratief, bij de andere twee sprongen woorden in het oog: 'Te koop' en 'Winkeltje'.
Daarmee was geen woord te veel gezegd. Ik kon hun werk kopen.
Wat dat dan moest kosten? 50 eurocent, zei een van hen monter. Toen ze dacht dat ik aarzelde, bood ze meteen korting aan: 'Het kan wel voor minder. Twintig procent.' Dat had ik nog niet een-twee-drie uitgerekend, maar ze hielp al: 'Voor dertig cent.'
Mijn opmerking dat dat veel meer was dan twintig procent en dat ze dan wel erg veel korting weggaven, kreeg een glazig onthaal.
Op mijn vraag in welke groep ze zaten, maakte hun antwoord alles duidelijk. In groep 4 heb je immers nog geen procenten bij de lesstof voor rekenen gehad.
'Als jullie deze tekeningen verkopen, heb je daarna niets meer te koop.' Daar zaten ze in het geheel niet mee: 'Dan maken we weer nieuwe.'
Ik had nog een lichte aarzeling van pedagogische aard. 'Wat doen jullie met het geld?'
'Nieuwe stiften en papier kopen!'
Zeg daar maar eens nee tegen. Geen snoep, niet sparen voor een of ander elektronisch hebbeding, maar ter bekostiging van materiaal.
Ik legde hun tot slot nog mijn dilemma voor: 'Als ik nu een tekening kies, dan zijn twee van jullie teleurgesteld.'
Ook daar hadden ze van terug. 'Koop die van haar maar,' wezen meisje links en rechts genereus naar het middelste kind. 'Wij hebben net al een tekening verkocht. Dan hebben we alledrie iets.'
Zo kwam de transactie tot stand, overigens zonder gebruik te maken van het eerdere kortingsaanbod, zo realiseerde ik me pas later.
En nu ben ik dus in het trotse bezit van 'Winkeltje'.

Cultureel ondernemerschap. In economisch barre tijden moeten we het daar als kunstenaars misschien steeds meer van hebben. Van deze jonge meiden valt iets te leren: gewoon aanbellen met je blije boodschap, vol vertrouwen en trots op wat je hebt gemaakt.

Geloven in kleur

Zelfs voor iemand als ik die in de katholieke kerk vroeger toch wel gewend was aan pracht en praal in rituelen, trof me in Nepal opnieuw de kleurenrijkdom van geloofsuitingen.
Zeker in Mustang waar mensen vooral het Tibetaans boeddhisme aanhangen, maar ook in de hoofdstad Kathmandu lijken de gelovigen zich niet in te houden.

Bonte gebedsvlaggen, kleurige offergaven, blinkend bladgoud, felbeschilderde gebedstrommels en afbeeldingen van goden. Trouwens, de ogen van Boeddha zien er heel wat vriendelijker uit dan het alziend oog van God dat me streng bezag vanuit de gewelven van de kerk.

Ondanks al dat kleurvertoon in Nepal maakt het op mij vooral de indruk van eenvoud en verwevenheid met het dagelijks doen en laten.

Zo eenvoudig kan geloven dus zijn. Breng met aandacht de gebedstrommels in beweging, en daarmee een gebed, wens of beschouwing. Of laat je gebed met de vlaggen meewaaien en slinger het zo de kosmos in. Niet met het idee: laat maar waaien, maar vol overgave en vertrouwen.



Stenen met Om Mani Padme Hum
foto (evenals gebedstrommels):
 Herman Schippers



Iets daarvan voelde ik als ik daar langs gebedstrommels liep.

Maar ook toen de oude Tibetaanse vrouw met mij de bekendste mantra oefende: Om Mani Padme Hum.

De eindeloze herhaling en het gezoem van haar stem met - aanvankelijk nog aarzelend - die van mij, ademden dat ook: vertrouwen en overgave aan het moment.