woensdag 24 april 2013

Levendig

Mijn tuin is deze weken extra levendig en houdt me meer dan eens van mijn werk. Een groot aantal vliegbewegingen, vogelgeluiden en alle mogelijke verschijningsvormen van ontluiken.
Zo heeft de sierrabarber een spannende knop waaruit de grote bladeren zich ontvouwen.
In de naastgelegen vijver is ook van alles te beleven. De kikkers zijn wel het meest opzichtig in hun avances. Vorige week kreeg ik een plaatsvervangend gevoel van betrapt! toen ik met de verrekijker twee kikkers beschouwde. Het voelde toch wat voyeuristisch.

Nu ligt het resultaat van hun actie breeduit in twee klodders kikkerdril.

Vorig jaar kreeg ik na lezingen op een vmbo-school een zelfgemaakt nestkastje cadeau. Meteen dit eerste voorjaar lijkt het raak. Na bezichtigingen en verkenningsvluchten heeft een koolmeesje bezit genomen van het onderkomen.
Toch hangt het huisje niet volgens de regels op het noordoosten, maar op het zuiden, en te laag om echt veilig te zijn voor katten  uit de buurt. De mezen zien geen bezwaar.
Naast het nestkastje hangt voor het optisch effect van de tuin een spiegel en die heeft me de afgelopen weken enige hoofdbrekens gekost. Al geruime tijd hupt een meesje voor de spiegel, onvermoeibaar dartelend op takjes en soms tikkend tegen het glas.
Kleine kinderen ontdekken op zeker moment hoe dat werkt met een spiegel, maar ik vrees dat de hersens in een vogelkopje niet groot genoeg zijn om ooit tot dat besef te komen.
Ik vond zijn acrobatische toeren toch een wat zielige vertoning. Waarom zich uitsloven en indruk proberen te maken op een vermeende soortgenoot? Het diertje kon de energie immers beter besteden aan een potentiële vrijer van vlees en bloed. De spiegel dan maar afdekken? Maar dan zou het beest zijn maatje gaan missen en wellicht doodgaan van verdriet? Ik geef toe, ik kan doordraven in empathie.
Vorige week was het glas 's morgens geheel beslagen van de dauw en was er geen spiegelbeeld te zien. Toch bleef de mees druk bewegen voor de spiegel. Al te ver heen in zijn obsessieve-compulsieve stoornis of een typisch voorbeeld van een narcissus die geen partner nodig heeft? Ik besloot me er niet meer mee te bemoeien. Mijn hersens zijn eenvoudigweg niet in staat zich te verplaatsen in de beweegredenen van vogels.
Ik snap er namelijk ook niets van dat de merels zojuist besloten hebben hun nest vrij laag te bouwen tussen de klimop. Voor het blote oog zichtbaar en makkelijk binnen bereik van katten.
Levendigheid in mijn tuin en ogenschijnlijke onhandigheid. Zelf ben ik trouwens geen haar beter. Het vogelhuisje hangt namelijk om nóg een reden niet op de goede plek. Onnadenkend heb ik het opgehangen naast de haak voor mijn hangmat. Die kan ik dus pas in gebruik nemen nadat de jonge meesjes zijn uitgevlogen. Zo te zien zijn de mezen nog niet eens aan broeden toe, dus het kan nog wel even duren voordat ik mijn hangmat eindelijk van zolder kan halen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten