dinsdag 22 oktober 2013

Hart voor het vmbo

Bijna veertig jaar geleden begon ik als 20-jarige lerares op de Stefanus-mavo in Tilburg. De M.O.-opleiding voorzag niet in een stage en ook daardoor werd mijn eerste jaar als docent een goede en soms harde leerschool. Zeven jaar gaf ik er met veel plezier Frans en later ook Nederlands, tot de journalistiek lonkte. Toch is de juf in mij, of positiever gezegd: het talent om kennis en ervaring over te brengen, niet verdwenen. Ook nu nog geef ik enthousiast uiteenlopende cursussen creatief schrijven en bedrijfstrainingen schriftelijke communicatie.


Als schrijfster kom ik ook graag op scholen om te vertellen over mijn boeken en het schrijverschap. Zeker op vmbo-scholen voel ik me thuis en dat heeft vast ook te maken met mijn onderwijsverleden.
Ik vind het onnoemelijk jammer dat het vmbo te lijden heeft onder een slecht imago, en dat terwijl toch bijna de helft van alle middelbare scholieren naar het vmbo gaat. Destijds als lerares begreep ik al niet goed waarom sommige ouders hun kind met tegenzin naar de mavo stuurden, terwijl dat kind juist graag met zijn handen werkte of handelstalent had. Ik had leerlingen die in 2-mavo al hun eigen bedrijf hadden en van minstens een weet ik dat die later miljonair is geworden.
Maar ook voor een vakkundige ambachtsman of -vrouw heb ik bewondering, omdat ik zelf zulke talenten ontbeer.
Kijken naar wat een kind wél kan, waarderen als het over beperkingen heendurft, het beste bovenhalen. Niet doodknuffelen, maar serieus nemen, interesse tonen en vertrouwen geven. Zulke leraren hebben alle kinderen, maar zeker die van het vmbo, nodig.
Trudy Coenen, docent Nederlands aan het Montessori College Oost in Amsterdam is zo'n docent. In 2010 werd ze Leraar van het Jaar en nu staan haar jarenlange ervaringen in het vmbo in het boek 'Spijbelen doe je maar thuis'. Louise Koopman heeft haar verhaal opgetekend en in haar nawoord legt ze uit wat het Coenen-effect is.
Direct is Trudy Coenen, zoals veel van haar leerlingen en ze eist respect, maar geeft dat ook. En daardoor krijg je het meestal terug. De afgelopen jaren kwam ze regelmatig in de media met haar uitspraken waarin ze op de eerste plaats aandacht en krediet voor haar leerlingen vroeg. Van contacten met mensen uit politiek en bedrijfsleven maakt ze graag gebruik om iets voor haar leerlingen te bereiken.
Een week of wat geleden ontdekte ik dat ik Trudy Coenen ken. Ze komt ook oorspronkelijk uit Weert, woonde bij mij in de straat en zat een klas lager op de Fatima Meisjesschool.
Mooi om haar zo terug te zien als sterke, humoristische en bevlogen docente.

Aanbevolen boek voor iedereen die het vmbo ten onrechte beschouwt als het afvoerputje van het onderwijs. Dat is een belediging en miskenning van leerlingen en onderwijzend personeel.

Filmpje: Spijbelen doe je maar thuis

2 opmerkingen:

  1. Ik ben het boek dus nu aan het lezen en ik geniet er enorm van. Ik heb zelf ooit vmbo-t gedaan en ben daarna naar de havo gegaan, omdat ik leraar wilde worden. Wat een verschil qua hoe je wordt behandeld! Ook van mijn eigen vriendinnen (die havo en vwo hebben gedaan) hoor ik dat leraren soms heel gemene opmerkingen maakten over vmbo-leerlingen. Ik snap het niet...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een fijne reactie, Anneke.
    Je hebt zelf, en vriendinnen ook, een verschil gemerkt. Ik ben ervan overtuigd dat werkelijke aandacht en respect van leraren, - voor álle leerlingen -, ook respect bij de leerlingen oproept.
    Trudy Coenen is daar een goed voorbeeld van. En streng, achteraf zeggen kinderen dat toch vaak te waarderen, zeker als ze voelen dat het voortkomt uit werkelijke betrokkenheid en liefde voor het vak.
    Ik wens jou ook inspirerend werk als docent. Het is een mooi vak.

    BeantwoordenVerwijderen