Hoogtetraining

Voor mijn zondagse ommetje in het Binnenveld besloot ik de fiets te laten staan en te gaan lopen. Het is immers zo 2012 en dan staat Nepal weer op het programma. Vorig jaar heb ik de wandeltocht tot een goed einde gebracht, ook dankzij een goede fysieke voorbereiding. In het dagelijks leven loop ik namelijk al blaren op na een uurtje, in twee weken Nepal niet één blaar.
Het Binnenveld is vlak, maar ik besloot ferm maar meteen met een hoogtetraining te vervolgen: de Grebbeberg. Ik attaqueerde hem vanaf het pad onderlangs via een indrukwekkend aantal trappen.

Een opstapje overigens in vergelijking met de '3280 steps' bij Ulleri. Dat pad daalden we af, maar toch. In vergelijking daarmee stelt traplopen sindsdien niets meer voor.
Het is jaren geleden dat ik op de Grebbeberg rondwandelde. Was dat stalen uitzichtbalkon er altijd al? Het bood een prachtig uitzicht over de Blauwe Kamer en het rivierlandschap.

En de Koningstafel was gedeeltelijk opgelapt, de kantelen keurig gemetseld, maar als ruïne vond ik hem toch stemmiger. Er zijn mensen die aan de locatie bijzondere spirituele krachten toeschrijven. Misschien moet je dan in het schemerdonker komen in plaats van op een zondagmiddag.

Op de binnenmuren staan naast liefdesbetuigingen en 'Ik was ook hier'-manifestaties twee teksten die dichtregels zouden kunnen zijn. Maar het is geen troost te moeten weten en aan de overzijde, als ik het goed heb ontcijferd: Dat dit alles zo niet moet.

De regels blijven ook bij herlezing cryptisch voor me.

Sloffend door het afgevallen blad kwam ik bij de militaire begraafplaats uit en ik was van plan om aan de afdaling van de Greb te beginnen. Toen voelde ik de twee schroeiplekjes onder mijn voeten, blaren in statu nascendi.
Gelukkig kwam net de bus naar Wageningen aanrijden en ik bezweek voor de verleiding. Snel thuis, die grote stoere stappen bewaar ik wel voor een volgende keer.
Het is duidelijk nog een lange weg naar Nepal.


De Koningstafel