Zoals ik eergisteren al schreef, word ik in de douche overvallen door allerlei lumineuze ideeën. Ze spelen soms een belangrijke rol in mijn werk, maar vaak zijn het diepe of onzinnige overpeinzingen over Het Leven.
Ook duiken er leuke, maar in wezen nutteloze vragen op in het genre: Wie weet waar Willem Wever woont?
Zo hield me onlangs de vraag bezig: sterven de mensen met een kuil in hun kin uit? Verdwijnt die eigenschap langzamerhand uit de menselijke genen of valt het me in de dagelijkse omgang niet meer zo op?
Vroeger steeg een jongen of man voor mij hemelhoog op de aantrekkelijkheidsladder als hij een kuil in zijn kin had.
Ik moest toch nog ergens een tekening hebben. Dus graaf ik in mijn dagboekverleden en daar heb ik hem, hoewel ik hém nooit echt heb gehad. Het conterfeitsel dateert uit de tijd dat ik nog oefende in verliefd zijn en het bleef dus platonisch. De jongen heeft het zelfs vermoedelijk nooit vermoed, als hij mijn bestaan überhaupt al heeft opgemerkt.
In mijn herinnering heeft mijn verliefdheid wel een jaar geduurd, maar de keiharde data in mijn dagboek blijken nu die roze periode te beperken tot hoogstens een half jaar.
Voor mij was hij een van de leukste jongens van de dansles in Weert, hoewel ik zijn schoenen beter kende dan zijn gezicht. Toen ik hem ruim een jaar later in de mensa in Tilburg terugzag, sloeg de vlam in de pan. Elke dag waren er de prangende vragen: is hij er, kijkt hij, zegt hij iets, zal ik de eerste stap zetten?
Ik wilde hem zo vaak mogelijk zien en probeerde een collegeschema te ontdekken in zijn lunchtijden. Studeerde hij aan de universiteit of aan de hts? Mijn dagboek getuigt van sporadisch zelfinzicht, maar vooral van vertederend postpuberaal gedrag. Gedichten en dromerijen over 'Lex', zoals ik hem noemde, omdat de kuil in zijn kin me deed denken aan de acteur Lex van Delden.
En dan is er die tekening, terwijl ik helemaal niet kan tekenen. Hij lijkt ook nergens op, maar de kuil in zijn kin springt er wel uit. Die mooie kuil die helaas al snel schuil zou gaan onder een baard.
Op internet heb ik trouwens geen antwoord gevonden op mijn vraag of er tegenwoordig minder mensen zijn met een kuil in hun kin. Wel blijkt er een speciale website te zijn. Met foto's van bekende kuilen-in-kinnen, de zeven schoonheden waar de kuil deel van uitmaakt en informatie over hoe je een kuil kunt laten verdwijnen. Daar sta ik wel het meest van te kijken: wie vindt een kuil in de kin nou lelijk en wie haalt het in zijn hoofd om er moedwillig afstand van te doen?
Maar anderzijds schijn je tegenwoordig ook een kuil in je kin te kunnen kopen door een chirurgische ingreep.
Het was volgens mij cabaretier Frans Halsema die vroeger het grapje maakte dat zijn kuil was ontstaan doordat hij met zijn kin op de punt van de accordeon was gevallen.
Nu staat hier nog mijn accordeon, die ik veel te weinig gebruik.
(Zelf hoef ik er geen, een kuil in een vrouwenkin doet me niets.)
http://www.kuiltjeinkin.nl/
Ook duiken er leuke, maar in wezen nutteloze vragen op in het genre: Wie weet waar Willem Wever woont?
 |
| 'Lex', Tilburg 1972 |
Zo hield me onlangs de vraag bezig: sterven de mensen met een kuil in hun kin uit? Verdwijnt die eigenschap langzamerhand uit de menselijke genen of valt het me in de dagelijkse omgang niet meer zo op?
Vroeger steeg een jongen of man voor mij hemelhoog op de aantrekkelijkheidsladder als hij een kuil in zijn kin had.
Ik moest toch nog ergens een tekening hebben. Dus graaf ik in mijn dagboekverleden en daar heb ik hem, hoewel ik hém nooit echt heb gehad. Het conterfeitsel dateert uit de tijd dat ik nog oefende in verliefd zijn en het bleef dus platonisch. De jongen heeft het zelfs vermoedelijk nooit vermoed, als hij mijn bestaan überhaupt al heeft opgemerkt.
In mijn herinnering heeft mijn verliefdheid wel een jaar geduurd, maar de keiharde data in mijn dagboek blijken nu die roze periode te beperken tot hoogstens een half jaar.
Voor mij was hij een van de leukste jongens van de dansles in Weert, hoewel ik zijn schoenen beter kende dan zijn gezicht. Toen ik hem ruim een jaar later in de mensa in Tilburg terugzag, sloeg de vlam in de pan. Elke dag waren er de prangende vragen: is hij er, kijkt hij, zegt hij iets, zal ik de eerste stap zetten?
Ik wilde hem zo vaak mogelijk zien en probeerde een collegeschema te ontdekken in zijn lunchtijden. Studeerde hij aan de universiteit of aan de hts? Mijn dagboek getuigt van sporadisch zelfinzicht, maar vooral van vertederend postpuberaal gedrag. Gedichten en dromerijen over 'Lex', zoals ik hem noemde, omdat de kuil in zijn kin me deed denken aan de acteur Lex van Delden.
En dan is er die tekening, terwijl ik helemaal niet kan tekenen. Hij lijkt ook nergens op, maar de kuil in zijn kin springt er wel uit. Die mooie kuil die helaas al snel schuil zou gaan onder een baard.
Op internet heb ik trouwens geen antwoord gevonden op mijn vraag of er tegenwoordig minder mensen zijn met een kuil in hun kin. Wel blijkt er een speciale website te zijn. Met foto's van bekende kuilen-in-kinnen, de zeven schoonheden waar de kuil deel van uitmaakt en informatie over hoe je een kuil kunt laten verdwijnen. Daar sta ik wel het meest van te kijken: wie vindt een kuil in de kin nou lelijk en wie haalt het in zijn hoofd om er moedwillig afstand van te doen?
Maar anderzijds schijn je tegenwoordig ook een kuil in je kin te kunnen kopen door een chirurgische ingreep.
Het was volgens mij cabaretier Frans Halsema die vroeger het grapje maakte dat zijn kuil was ontstaan doordat hij met zijn kin op de punt van de accordeon was gevallen.
Nu staat hier nog mijn accordeon, die ik veel te weinig gebruik.
(Zelf hoef ik er geen, een kuil in een vrouwenkin doet me niets.)
http://www.kuiltjeinkin.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten