 |
| Konikspaarden Blauwe Kamer |
Natuurgebied de Blauwe Kamer toonde me gisteren, ondanks de opgewekte luchten, een onverbloemd beeld van de naderende winter. De bomen hielden nog wel blad vast. Of klampte het blad zich aan de boom vast, nog geen weet hebbend van de stevige wind vandaag die korte metten maakt met aanhankelijkheid.
Ik weet ook wel dat dit de loop van de natuur is. Tijd om te ruimen, te snoeien, in te keren tot het wezen, tot de kale kern.
In de vogelobservatiehut keek ik naar de nakende kaalheid van het leven, ik hoorde de wind in kracht toenemen en ik voelde de kou al. Daar schreef ik het volgende gedicht.
Hoor de wind waait
de bomen kaal
en ogenschijnlijk levenloos.
Over luttele tijd
danst het groen, maar
nu is dit wat er is.
En ook dat niet alle dood
tot leven komt.
Het was wat het was
en dat is oneindig veel.
Toch trekt gemis
aan wat leeft,
en scheurt
de ouderoudste beschutting
aan flarden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten