Klank en ritme

Gedichtendag is het vandaag, en het begin van de Poëzieweek met activiteiten in het hele land. Thema is dit jaar: Muziek.
Het is een thema dat me wel aanspreekt, maar het voelt ook wat dubbelop. Belangrijkste kenmerken van een gedicht zijn voor mij klank en ritme. Nee, niet rijm, mijn gedichten althans rijmen vaker niet dan wel.
Klank en ritme, ook zeer kenmerkend voor muziek. Muziek is poëzie en poëzie is muziek.
Voor de gelegenheid hier mijn gedicht The boy from Ipanema


The boy from Ipanema


Zijn stem swingt
als zijn heupen.
Maar het zijn vooral
zijn ogen.

Met ogen vol warmte
van dáár,
waar de mensen weten
wat leven is,
hoe leven voelt
kijkt hij me aan.

Zoals hij even later
met fluwelen boortjes
binnendringt in háár ziel,
en in haar hart.

Daarna bij haar,
bij haar
en bij haar.

En allemaal dansen we
voor hem
de Hollandse schonkigheid
uit ons lijf.


Meer gedichten op mijn website

http://www.gedichtendag.com/

Mooie recensie Logeerbeer

Rita Ghesquiere, literatuurwetenschapper en deskundige op het gebied van jeugdboeken, schreef een mooie recensie over mijn boek Logeerbeer.
Zij schrijft onder meer: 'Een aanrader voor wie een kleuter op een logeerpartij wil voorbereiden'.

De recensie staat net op de Vlaamse website Kerknet, die ruim aandacht besteedt aan cultuur, boeken en jeugdliteratuur.

Recensie Logeerbeer door Rita Ghesquiere op website Kerknet

http://www.annievangansewinkel.nl/boeken/logeerbeer.cfm

Bedrijfsongeval

Twitblog:


Snijden aan papier*) - zojuist open wond opgelopen #breakingnews #bedrijfsongeval #onderzoekarbeidsinspectie # overdrijvenisookeenkunst



*) met dank aan Co Westerik - 'Snijden aan gras'
http://www.stedelijkmuseum.nl/kunstwerk/306-snijden-aan-gras

Als sneeuw voor de regen

het witte dons

druppelt weg

kleuren worden scherper

lijnen zwart

de kaders hard

wereld weer zoals hij was

Liefde tot het eind

Lang heb ik geaarzeld of ik de film Amour van Michael Haneke wel wilde zien. Ik ben altijd wat huiverig voor een film die je 'gezien moet hebben'. De filmpers was zeer enthousiast evenals mensen uit mijn omgeving. Daar kwam bij dat ik vermoedde dat de film te veel herinneringen zou losmaken aan de zware, maar ook goede jaren dat mijn vader 24 uur per dag mantelzorgde voor mijn moeder.
Ik heb de film deze week toch gezien en de situatie leek helemaal niet en ook weer heel erg op die intens beleefde tijd. Andere hoofdpersonages dan mijn ouders, andere omstandigheden. In ons gezin stonden we gelukkig met de vier kinderen, goede professionele zorg en andere meelevenden om onze ouders heen. In de film staat de dochter er alleen voor en je ziet haar wanhopig zoeken naar een vorm om haar betrokkenheid te uiten.

Maar er is ook zoveel herkenbaars. Tegen beter weten in hopen dat het met sprongen vooruitgaat, hard werken om te revalideren, hapje voor hapje, woordje voor woordje, stapje voor stapje, en dan ineens weer achteruit geworpen worden. Niet meer zonder de ander kunnen, zowel de zieke als de gezonde, in feite een wederzijdse afhankelijkheid. Wat wil je na meer dan vijftig jaar samen?

Jean-Louis Trintignant en Emmanuelle Riva spelen hun rol zo dat je erbij bent. Blij zijn als de humor tussen het echtpaar er nog is, de benauwdheid meevoelen die hem naar de strot vliegt, die doodgewone kleine gebaren van aandacht en liefde, en de ontreddering als het einde onontkoombaar is.
Haneke heeft een prachtige film gemaakt over het mooie en pijnlijke van samen oud worden.

Geluksvogel

Wat lijkt Blue Monday al weer lang geleden. En helemaal nu ik net terugkeer van een middagwandelingetje in het Binnenveld. Na geconcentreerd werken moest ik er even uit en ik hoef niet ver en niet lang weg om er weer helemaal tegen te kunnen.

Koud was het wel, verstild ook, sneeuwig en ijzig het landschap en wat in zichzelf gekeerd. Of is dat louter projectie?

De schapen stonden roerloos met de Greb in de verte op de achtergrond. De eenden in het water van Nieuwe Kanaal hadden zo te zien nergens last van. Maar de reigers leken meer dan anders ineengedoken te staan of met tegenzin traag rond te stappen.
Ik dacht weer aan hoe reigers steeds meer de bebouwing zijn gaan opzoeken. Vroeger - jaren '70/80 - gingen we wel eens een eindje toeren met mijn schoonmoeder. 'Kijk, daarginds, een reiger', wees ze dan en opgetogen tuurden we naar een stip ver weg langs een sloot.
Van de reigers heden ten dage kan ik nu op een paar meter afstand een foto maken. Wat heeft de natuur toch een groot aanpassingsvermogen, mijmerde ik nog, toen mijn blik plotseling gewekt werd door beweging en kleur.
Laag over het water in een rechte lijn fel blauw: een ijsvogel! Voor het eerst signaleerde ik die in Wageningen. Ik voelde hoe een grote glimlach over mijn gezicht trok.
Lang geleden zag ik hem voor de eerste keer in mijn leven bij de Jeker in Maastricht, en daarna nooit meer. Ik weet hoe blij ik toen was en vaak hoopte ik hem hier in de buurt te zien. Ik zag hem ook wel verschijnen in de waarnemingen van de KNNV-afdeling Wageningen.
En nu, zonder dat ik er op bedacht was, duikt hij onverwacht op.
Hij heeft mijn dag gekleurd.

Blue monday

Twitblog:

Blue Monday onzin? Voor de schaatsers is het niks, voor mij als langlaufer is het niks, gewoon een rustige werkweek voor de boeg #geenzinin

Dagblad Trouw 19-1-2013: Blue Monday