Wat was

Maandag wasborddag. Wasbord huh? Wasbord was, lang geleden. Maar bestaat maandag wasdag wel nog? Ik herinner me van lang geleden een open dag op de watertoren in Wageningen. De rondleider vertelde dat op maandagmorgen het waterpeil in de toren zichtbaar zakte.

Watertoren was, althans in functie. Gelukkig blijft het prachtige gebouw wel behouden, maar wanneer wordt de nieuwe bestemming bekend?

Voor mij was deze maandag stranddag. Een werkafspraak in noordwest-Nederland, die voert mij onvermijdelijk naar de kust en dan het liefst naar 'mijn' Egmond. De zee was op haar lieflijkst, najaarszon en milde wind. Wandelend was het 'met zonder' jas zelfs nog te warm.

De zee blijft, maar hotel Bellevue was, zag ik enigszins geschokt. Zolang ik in Egmond kom, toch al gauw een jaar of twintig, stond het daar. Daarnaast al jarenlang een leegstaand restaurant en daar weer naast een eigenwijs vakantiehuis. Bellevue is ontmanteld, de twee panden ernaast zijn al weg. Er schijnt een groot nieuw hotelcomplex te komen waarvoor en passant ook het achterliggende hotel Golfzang wordt gesloopt.

Ze worden zeldzaam, de losse huizen aan de boulevard, de kleinschalige familiehotels.

Naast de windmolens in de verte verrees als een fata morgana een boorplatform. Ooit was de horizon leeg. Aan de molens ben ik min of meer gewend, hoewel ze toch altijd mijn aandacht trekken. Zo blijf ik op een nevelige dag turen of ik ze écht niet kan zien.

En dan is de vloedlijn vaak een uitstalling van wat was: schelpen, zwaardscheden, krabjes en vissen. Eigenlijk heel wonderlijk dat ik zelden een schoongemaakte graat aantref, vandaag wel.

Ik nam zelf maar geen vis op het menu. Dat is pas voor vrijdag.     

Wisseling van seizoenen

Gisterochtend was ik me danig bewust van de wisseling van seizoenen. We hadden net de klok weer teruggezet, goed gezet eigenlijk. Wintertijd.
Maar de herfstkleuren beginnen nu pas echt los te barsten, zag ik toen ik door het bos van de Dorschkamp fietste. Soms regende het blad en bij de klimmetjes sloften mijn fietsbanden door de bladerlaag.
Hoe mooi ook, het bos is toch niet mijn favoriete landschap. Er staan me al gauw te veel bomen. Ik ben meer van de vergezichten en en daarom zocht ik daarna weer eens Arboretum Belmonte op. Prachtig zicht op het rivierlandschap. In het grasland aan de voet van de Wageningse Berg lagen de rollen hooi alsof ze daar juist na een warme zomerdag waren verzameld.

Ook als bomen en planten hun blad laten vallen en ogenschijnlijk sterven, is er nog veel moois te zien, zoals die pluizige uitgebloeide struik. Toch vielen er in het arboretum ook nog allerlei eigenwijze of dappere planten te vinden die bloeiden alsof ze van geen wintertijd wisten.




Thuis heb ik ook zo'n paar laatbloeiers, de zonnebloemen. Na een trage start hebben ze de eerste nachtvorst getrotseerd en doen ze nu, tikkeltje overmoedig, alsof november nog ver weg is.

Stil

Dag van de Stilte

website Dag van de Stilte

Geluksdag (2)

Of de Geluksdag in Wageningen me uiteindelijk veel nieuwe schrijfcursisten oplevert, geen idee. Maar in elk geval was het voor mij een geslaagde dag.
Ik heb zulke mooie gesprekken gehad, met mensen die me even een inkijkje gaven in hun leven.

Een glimp van verdrietige tijden en de dappere manier om daarin staande te blijven en hoe schrijven soms kan helpen.

Meegenieten van de weldaden die het leven vaak ook schenkt, de mensen die je pad 'toevallig' kruisen en met wie je een eindje oploopt in verbondenheid.

Weer eens kreeg ik het besef: geluk vinden = het geluk zien.


 Geluksdag 2011 - Happiness4all

Geluksdag (1)

Heb je het geluk gevonden en wil je anderen leren hoe zij dat ook kunnen vinden? Ben je op zoek naar het geluk en wil je weten hoe anderen dat gevonden heb? Wil je eindelijk wel eens een gelukkig mens zien? Zoek je niet en ben je al gelukkig met wat je toevallig vindt?

Weet je net als ik dondersgoed dat geluk niet als permanente staat van zijn voorkomt, maar dat het gaat om gelukkige dagen, uren, momenten misschien slechts?
Zoeken, vinden, zien, ervaren. Dat kan morgen allemaal op de Geluksbeurs in Wageningen (Hof van Wageningen, 11-17 uur). De organisatie Happiness4all laat een palet zien van methodes, intuïtieve aanpak, verrijkende zaken op het gebied van persoonlijke ontwikkeling en spiritualiteit.
Er zijn onder meer workshops, lezingen en consulten. Van een eerdere editie is me bijgebleven dat er een open sfeer was van aandacht en eerbied voor elkaar. Ik vind het een roerend gezicht te merken dat zoveel mensen op hun eigen manier proberen vorm te geven aan hun leven. Ieder mens knokt immers zijn eigen knokseltje, zoals psycholoog Nico Frijda ooit zei.
Zelf heb ik er een stand op de informatiemarkt, waar ik informatie geef over mijn schrijfcursussen. Zoek je het antwoord op een schrijfvraag, misschien vind je dat dan morgen bij mij.

Schrijven maakt vrij, blij en soms zelfs gelukkig.
Dat doet me denken aan het gedicht Waarom schrijf ik' van Toon Tellegen, dat zo begint:
Ik schrijf omdat ik wil schrijven
dat ik gelukkig ben.

Eerder weblog - Ieder mens knokt zijn eigen knokseltje

Toon Tellegen gedicht 'Waarom schrijf ik'

Website Geluksdag 2011 Happiness4all

Werkplekken

Als schrijver beschik ik thuis over verschillende werkplekken, afhankelijk van aard van het werk, mijn stemming en het weer. Bij voorkeur werk ik in de tuin, maar nu breekt onverbiddelijk het binnenseizoen aan.
Er zijn schrijvers die het best gedijen bij een 'room without view', hoogstens zicht op een blinde muur, sommige collega's zweren bij een raamloze cel.
Ik heb juist enige afleiding nodig, al is het maar van de kastanje voor mijn raam die zienderogen verkleurt of de wolkenhemel die voortdurend verandert. Ik heb - heel luxe - maar liefst twee werkkamers. Een schrijfkamer met een bureautje maar waarin vooral de chaise longue me uitnodigt de tijd te nemen en me open stellen voor zinnige en onzinnige gedachten en ideeën. En een werkkamer met computer, archiefkasten, hangmappen, stapelbakken en veel boeken.

Conferentiecentrum Val Monte
in Berg en Dal

In deze periode van het jaar kom ik doorgaans nauwelijks aan schrijven toe. Ik geef cursussen creatief schrijven, lezingen en er zijn meer activiteiten buitenshuis.
Ook een andere neventak vraagt nu veel tijd, de bedrijfstrainingen die ik als freelancer geef voor Schouten & Nelissen. Dat zijn uiteenlopende trainingen schriftelijke communicatie, waarbij deelnemers onder meer leren beter schriftelijk te rapporteren en helder te formuleren. Ook geef ik opfriscursussen spelling. Meestal komen deelnemers van verschillende bedrijven daarvoor naar een conferentiecentrum.
In ruim tien jaar heb ik al heel wat trainingslocaties bezocht, vaak schitterend gelegen.
Mijn favoriete werkplek was ooit in Noordwijk, waar ik vanaf mijn tafel 'voor de klas' zelfs zicht op zee had. Maar gisteren heeft zich een nieuwe favoriet aangediend. Ik gaf een training in Berg en Dal waar de trainingsruimte grensde aan een prachtige tuin, maar waar we ook een adembenemend uitzicht hadden op de Ooijpolder en daarachter het heuvelige Reichswald.


Roland Holst Huis Bergen
eerste verblijf april 2009

 Hoezeer ik ook geniet en voldoening krijg van al die schrijfcursussen, ik kijk uit naar iets meer rust in de tent waardoor ik eindelijk weer kan neerstrijken in mijn schrijfkamer.

Vorig jaar om deze tijd stond ik aan de vooravond van een hele schrijfmaand in het Roland Holst Huis in Bergen. Een plek die veel betekend heeft voor mijn schrijven.
Nu is er een vrijwel unieke kans voor wie nieuwsgierig is naar dat bijzondere schrijvershuis: op 30 oktober is er namelijk open huis. Bovendien zijn er optredens van schrijvers.

Open dag 30 okt. Roland Holst Huis Bergen

Weblog november 2010 - Verblijf in Roland Holst Huis

Hoogtetraining

Voor mijn zondagse ommetje in het Binnenveld besloot ik de fiets te laten staan en te gaan lopen. Het is immers zo 2012 en dan staat Nepal weer op het programma. Vorig jaar heb ik de wandeltocht tot een goed einde gebracht, ook dankzij een goede fysieke voorbereiding. In het dagelijks leven loop ik namelijk al blaren op na een uurtje, in twee weken Nepal niet één blaar.
Het Binnenveld is vlak, maar ik besloot ferm maar meteen met een hoogtetraining te vervolgen: de Grebbeberg. Ik attaqueerde hem vanaf het pad onderlangs via een indrukwekkend aantal trappen.

Een opstapje overigens in vergelijking met de '3280 steps' bij Ulleri. Dat pad daalden we af, maar toch. In vergelijking daarmee stelt traplopen sindsdien niets meer voor.
Het is jaren geleden dat ik op de Grebbeberg rondwandelde. Was dat stalen uitzichtbalkon er altijd al? Het bood een prachtig uitzicht over de Blauwe Kamer en het rivierlandschap.

En de Koningstafel was gedeeltelijk opgelapt, de kantelen keurig gemetseld, maar als ruïne vond ik hem toch stemmiger. Er zijn mensen die aan de locatie bijzondere spirituele krachten toeschrijven. Misschien moet je dan in het schemerdonker komen in plaats van op een zondagmiddag.

Op de binnenmuren staan naast liefdesbetuigingen en 'Ik was ook hier'-manifestaties twee teksten die dichtregels zouden kunnen zijn. Maar het is geen troost te moeten weten en aan de overzijde, als ik het goed heb ontcijferd: Dat dit alles zo niet moet.

De regels blijven ook bij herlezing cryptisch voor me.

Sloffend door het afgevallen blad kwam ik bij de militaire begraafplaats uit en ik was van plan om aan de afdaling van de Greb te beginnen. Toen voelde ik de twee schroeiplekjes onder mijn voeten, blaren in statu nascendi.
Gelukkig kwam net de bus naar Wageningen aanrijden en ik bezweek voor de verleiding. Snel thuis, die grote stoere stappen bewaar ik wel voor een volgende keer.
Het is duidelijk nog een lange weg naar Nepal.


De Koningstafel