Werk in uitvoering

De zandsuppletie is in volle gang bij Bergen aan Zee. Enorme hoeveelheden zand worden van de zeebodem verplaatst naar de kust.
Vandaag werd de toegang tot de vloedlijn over honderden meters welhaast gebarricadeerd door dikke pijpleidingen, waar je overigens wel overheen kon klimmen.
Als strandwandelaar loop ik dan toch wat onwennig rond. De mens is weer eens zichtbaar aan het ingrijpen in de natuur: waarschuwingsborden, restantjes drijfzand, grondverzetmachines en vette rupsbandensporen.
Alles om ons te beschermen tegen de woeste zee die ons voortdurend stukken land afhapt. Vandaag lag ze er trouwens weer poeslief bij.

Zandkasteel

Als ik op het strand loop, kijk en luister ik natuurlijk naar de zee. Maar ik loop ook vaak ietwat voorover om te zien wat de zee me allemaal voor de voeten werpt.
Vandaag stond er bij een strandopgang in Egmond pontificaal een zandkasteel dat de zee nog niet had kunnen overspoelen.
Het had een verrassende afwerking waardoor het me sterk deed denken aan lemen moskeeën in West-Afrika. Wat daar houten staken zijn, waren hier zwaardschedes.

Een eindje verder trof ik een stukje natuur aan dat me fascineert: het eikapsel van een rog. Vreemd misschien, maar het doet me altijd denken aan de cape van Batman.
Het ei met het babyrogje wordt beschermd door het leerachtige kapsel. Met de lintjes aan de vier hoeken kan het zich vasthechten aan bijvoorbeeld wier.

Hard werken

Is het niet indroevig gesteld met mijn inspiratie en aspiraties, als ik mijn toevlucht lijk te nemen tot een weblog over hondenpoep?

Breng ik hele dagen door voor het raam, duttend of starend boven een mok chocolademelk met slagroom?

Schijn bedriegt. Er wordt tot nu toe hard gewerkt in dit huis. Maar net als veel schrijvers ben ik terughoudend met vertellen waaraan ik schrijf. Het is allemaal rudimentair en kwetsbaar, er kan nog van alles gebeuren.
Wanneer ik soms herlees wat ik heb geschreven, denk ik: Dit is helemaal niets. Op andere momenten sta ik te kijken van waar mijn beeldend vermogen toe in staat is.
Zit ik te ploeteren, dan verontrust me dat. Verloopt het schrijven daarentegen vlotjes, dan is dat evenzeer verdacht.

Hoe dan ook, momenteel ben ik met uiteenlopende dingen bezig, ook afhankelijk van het moment van de dag en de bijbehorende stemming en energie.
De roman 'Buiten de lijntjes', de thriller 'Verdwijning', beide voor volwassenen, het essay 'Zintuigen', de vertelling 'Schelpen' en de revisie van 'Winkeldochters'. Allemaal werktitels en alles onder voorbehoud.
Aan de laatste twee projecten ben ik overigens vorig jaar al begonnen, toen ik hier de hele maand april werkte. Ook zo'n vruchtbare schrijfperiode.

 http://annievangansewinkel.blogspot.com/2010/10/winkeldochters.html

Station voor honden

Is er een tijd geweest dat burgers het geen probleem vonden? Hondenpoep. Vast wel, maar zeker is ook dat het al decennialang een van de grootste ergernissen wordt gevonden in enquêtes over de leefomgeving.
Met al ons vernuft en technische mogelijkheden vandien is het ons niet gelukt om afdoende oplossingen te vinden voor zwerfontlasting van honden.

Uitlaatstroken, hondenveldjes, bakken, schepjes, zakjes, boetes. Aardige pogingen, maar dé oplossing heeft zich nog niet aangediend.
Bergen ziet de oplossing in de vorm van een station (denk groot), met bijvoorbeeld deze halte aan het Paddenpad.
Ongetwijfeld wordt het project na verloop van tijd geëvalueerd. Misschien is straks heel Nederland wel bezaaid met stations voor honden en bijbehorende haltes.

Van bunker tot plantenbak

Vlakbij het Roland Holst Huis herinneren bunkers en kazematten aan de Tweede Wereldoorlog. In de Bergermeerpolder tegenover de Nesdijk was een militair vliegveld dat in mei 1940 werd gebombardeerd. De omgeving bleef risicogebied.
Adriaan Roland Holst moest later onderduiken, nadat hij kritisch had gereageerd op de plicht tot aanmelding bij de Kultuurkamer.
Dit huis werd zelfs korte tijd in beslag genomen als opleidingsschooltje voor soldaten.
Sommige bunkers zijn door groen overwoekerd en nagenoeg opgegaan in het landschap, een lijkt nu nog te functioneren als een plantenbak.

Het doet me denken aan de pacifistische kreet, die ik pas weer hier in Bergen ontwaarde. Op de gevel van een woning in de lommerrijke schilderswijk staat de oproep: Smeed de zwaarden om tot ploegijzers.  

Jammer, en toch blij



gespannen wachten
op de uitslag



Jammer, ik heb de Veldeke Literatuurprijs 2010 dus niet gewonnen. Ik was met Luc de Rooy en Ed Gubbels genomineerd voor dé Limburgse dialectprijs.

 Luc de Rooy heeft met zijn verhaal 'Het zeuke' de felbegeerde prijs gewonnen. Gefeliciteerd, Luc!

Toch ben ik blij. Ik ben trots op mijn verhaal en ik kreeg mooie reacties. Toen het werd voorgelezen, pakte het publiek de humor goed op. Het was extra feestelijk voor me door de warme aanwezigheid van veel familie.

Op de website van Veldeke is ook mijn genomineerd verhaal te lezen: 'De peddemoeëk op 't wit paerd' (De kikker op het witte paard).
http://www.veldeke.net/home.htm

Sams Plekje

Op een steenworp afstand van dit huis ligt Sams Plekje, een poel aan het Paddenpad. Sam Slager woonde hier vlakbij en hij was graag te vinden aan het water bij het Paddenpad. Sam had iets met 'rare' beestjes zoals slakken, salamanders, sprinkhanen en pissebedden.

Sam leeft niet meer. In 2003 toen hij nog maar 5 jaar was, overleed hij aan kanker. Maar hij leeft voort in de projecten van de Sam Slager Stichting die zijn familie heeft opgericht. Elk jaar rond zijn verjaardag op 10 juni krijgt een kinderproject geld.

In 2005 werd daarvoor Sams Plekje ingericht. Kinderen kunnen in de poel beestjes zoeken en bestuderen, zoals Sam dat ook zo graag deed.

Het ontroert me als ik zie hoe de familie aan de dood van hun kind zo toch nog betekenis heeft kunnen geven.

http://www.samslagerstichting.nl/